بلاکچین

تقریباً از قرن هفدهم، مردم برای تأیید اسناد و رسمیت بخشیدن به آن‌ها از «امضا» استفاده کرده‌اند. توافق‌نامه‌ها، قراردادهای کاری، کارت‌های اعتباری، اسناد و بسیاری چیزهای دیگر با امضا رسمیت می‌پذیرند و در دنیای دیجیتال و به‌خصوص بلاکچین هم این موارد صدق می‌کند به‌ طوری‌که بدون آن انجام تراکنشی امکان‌پذیر نیست.
امضای دیجیتال، ابزاری در شبکه بلاک‌چین برای تأیید تراکنش است. به این معنی است که کاربر باید اثبات کند که مجوز انجام تراکنش را دارا است. در این مقاله ما به بررسی امضای دیجیتال و نحوه‌ی استفاده آن از کلید عمومی (Public Key) رمزنگاری شده برای بالابردن امنیت صحبت می‌کنیم.

امضای دیجیتال چیست؟

امضای دیجیتال، فرایندی برای تأیید صحت و یکپارچگی سند توسط فرستنده است. به عبارت ساده، بررسی می‌کند که سند دریافت شده توسط فرستنده موردنظر ارسال شده و توسط یک نفوذگر در شبکه تغییر نکرده باشد.
در این فرایند به‌منظور ایجاد یک سیستم امضای دیجیتال، فرستنده یک هش (Hash) از سندی که باید امضا شود ایجاد می‌کند (که در ادامه به توضیح آن خواهیم پرداخت). سپس، با استفاده از کلید خصوصی (Private Key) خود آن را رمزنگاری و ارسال می‌کند. دریافت‌کننده، سند را با استفاده از کلید عمومی فرستنده رمزگشایی می‌کند تا اطمینان حاصل شود که توسط فرستنده موردنظر ارسال شده است. امضای دیجیتال در بلاک‌چین فرایندی است برای تأیید (Verify) کردن یک تراکنش که از کلید خصوصی برای امضا و ثبت تراکنش و کلید عمومی (Public Key) برای مجوز دادن به درخواست‌کننده یا فرستنده استفاده می‌کند.

هش (Hash) چیست؟

هش کردن یکی از اصلی‌ترین عناصر یک سیستم امضای دیجیتال است. هش یک تابع ریاضی است که مقدار ورودی با طول دلخواه را به خروجی‌ رمزنگاری شده با طول ثابت تبدیل می‌کند. بنابراین صرف‌نظر از مقدار اصلی داده یا اندازه فایل ورودی، هش منحصربه‌فرد آن همیشه یک اندازه خواهد بود. به‌عنوان‌مثال؛ کلمه «سلام» و جمله‌ «من می‌خواهم به سرکار بروم» را در نظر داشته باشید؛ وقتی که تابع هش را روی این دو رشته اعمال کنیم، طول مقدار خروجی ما یکسان خواهد بود.

(در این مثال از الگوریتم هش بیت کوین برای رمزنگاری مقدار ورودی استفاده شده است)

علاوه بر این، نمی‌توان از هش‌ها برای مهندسی معکوس ورودی از فایلی که قبلاً هش شده است استفاده کرد، زیرا عملکرد هش «یک‌طرفه» است. مانند این است که بخواهید گوشت چرخ‌شده را به حالت اول آن دربیاورید. با این‌ حال اگر این تابع را روی ورودی یکسان استفاده کنید، هش دریافتی همسان خواهد بود، بنابراین اگر هش آن را از قبل دارید می‌توانید تأیید کنید که داده‌ها یکسان هستند.

مکانیزم امضای دیجیتال چگونه عمل می‌کند؟

در زمینه‌ی ارزهای دیجیتال، ‌ یک سیستم امضای دیجیتال از سه مرحله هش کردن، امضاکردن و راستی‌آزمایی (تأیید کردن) تشکیل شده است.

هَش کردن
در مرحله‌ی اول، داده‌ی دیجیتال هش می‌شود. این کار از طریق اعمال یک الگوریتم هش بر روی دیتا صورت می‌گیرد تا یک مقدار هش تولید شود.
امضاکردن
پس از اینکه اطلاعات یا داده‌ها هش شدند، فرستنده‌ی پیام باید آن را امضا کند. در این مرحله پروسه (PKC) یا رمزنگاری کلید عمومی انجام می‌شود. انواع مختلفی از الگوریتم‌های امضای دیجیتال وجود دارد که هرکدام مکانیزم خاص خود را دارند. اما اساساً داده هش شده با یک ‌‌ کلید خصوصی امضا می‌شود و دریافت‌کننده می‌تواند اعتبار آن را با استفاده از کلید عمومی فرستنده بررسی کند.لازم به ذکر است که بر خلاف امضاهای دستی که برای هر پیام و سند یکسان هستند، امضای دیجیتال با محتوای هر داده یا پیام مرتبط است و هر پیام یا داده‌ی امضا شده دیجیتال دارای امضای دیجیتال متفاوتی خواهد بود.
راستی‌آزمایی
بگذارید این مورد را با مطرح‌کردن مثالی توضیح دهیم؛ فرض کنید که می‌خواهید پیامی را به دوستتان ارسال کنید، آن را هش کرده و بعد با کلید خصوصی خود ترکیب می‌کنید تا یک امضای دیجیتال تولید شود. این امضا مثل یک اثر انگشت بی‌همتا برای آن پیام به‌خصوص می‌ماند.
وقتی دوستتان پیام را دریافت کند می‌تواند با استفاده از کلید عمومی که شما به او داده‌اید اعتبار امضای دیجیتال را بررسی کند. با این کار، دوستتان مطمئن می‌شود که امضا توسط شما ساخته شده است؛ چون فقط شما دارای کلید خصوصی هستید که با آن کلید عمومی مطابقت دارد. بنابراین، بسیار مهم است که شما کلید خصوصی خود را پنهان نگه دارید. اگر کلید خصوصی شما در دست شخص دیگری بیفتد می‌تواند به‌جای شما امضاهای دیجیتال بسازد و خود را بجای شما جا بزند. در دنیای کریپتو به این معنی است که آن شخص می‌تواند بدون اجازه شما دارایی‌تان را جابه‌جا یا خرج کند.

نقش امضای دیجیتال در بلاک‌چین

امضای دیجیتال نقشی بنیادی در پایه و اساس بلاک‌چین ایفا می‌کند و برای اعتبارسنجی تراکنش‌ها استفاده می‌شود. وقتی کاربر تراکنشی را ارسال می‌کند، باید به تمام گره‌های (Node) سیستم ثابت کند که مجاز به خرج کردن آن دارایی‌ها است و دیگر کاربران را از اینکه بتوانند آن را خرج و یا استفاده کنند منع کند. هر گره در شبکه، تراکنش ارسال شده را تأیید و بقیه گره‌ها را برای توافق بر روی صحت آن بررسی می‌کند.
به‌عنوان‌ مثال اگر شما بخواهید یک بیت‌کوین برای دوست خود ارسال کنید، باید تراکنشی را با کلید خصوصی خود برای خرج کردن یک بیت‌کوین امضا کنید که برای گره‌های شبکه ارسال می‌شود. ماینرها که «کلید عمومی» شما را می‌دانند، شرایط تراکنش را چک کرده و امضای شما را اعتبارسنجی می‌کنند. پس از تأیید اعتبار، بلوک (Block) حاوی تراکنش برای نهایی شدن مراحل توسط اعتبارسنج‌ها یا ماینرها آماده است.

کلام آخر

توابع هش و رمزنگاری کلید عمومی (PKC) هسته سیستم امضای دیجیتال هستند که در حال حاضر بر موارد بسیاری اعمال شده‌اند. در صورت بارگذاری و اجرای مناسب، امضای دیجیتال می‌تواند باعث بالارفتن امنیت و اطمینان از یکپارچگی شود و احراز هویت انواع داده‌های دیجیتال را تسهیل کند. امیداوریم از مطالعه‌ی این مطلب در صرافی تتر لذت برده باشید.

ترون یک شبکه غیرمتمرکز مبتنی بر بلاکچین با ارز دیجیتال بومی، ترونیکس یا TRX است. جاستین سان Tron را در سال 2017، ابتدا به عنوان یک توکن ERC20 در شبکه اتریوم ایجاد کرد و سپس در سال 2018 آن را به شبکه اختصاصی ترون انتقال داد. هدف اصلی Tron “تمرکززدایی وب” است. در واقع، هدف ترون ارائه راه‌‌های غیرمتمرکز برای مصرف رسانه و توزیع محتوا است. ماشین مجازی TRON نیز یک ماشین مجازی سبک و کامل است و هدف آن ارائه یک سیستم سفارشی برای یک بلاکچین کارآمد، آسان، ایمن و مقیاس‌پذیر به میلیون‌ها توسعه دهنده است. قبل از اینکه TVM در 25 می 2018 راه‌اندازی شود، TRON قبلاً روی برخی عملکردهای اضافی برای بهبود امنیت و قابلیت استفاده از پروتکل کار می‌کرد. TVM بدون به خطر انداختن TPS بالا (تراکنش در ثانیه) TRON را ایمن‌تر و قوی‌تر کرده و همچنین سازگاری با اتریوم را فعال کرده است. TVM با استفاده از موتور قرارداد هوشمند قابل اتصال خود، کاملاً با قراردادهای هوشمند اتریوم سازگار است و این سازگاری به توسعه دهندگان اتریوم اجازه می‌دهد تا به راحتی قراردادهای هوشمند خود را به شبکه TRON منتقل کنند. در این مقاله از صرافی تتر قصد داریم به معرفی توکن برتر ترون و شبکه ترون بپردازیم.

آشنایی با شبکه ترون TRON Network

بلاک چین TRON یک پروتکل منبع باز است که به فضای توزیع محتوای دیجیتال خدمت می‌کند و پشتیبانی خود را از چندین‌بلاک چین و سیستم قرارداد هوشمند گسترش می‌دهد. TRON یک زیرساخت چند پروتکلی به توسعه دهندگان برای توسعه برنامه در صنعت سرگرمی دیجیتال ارائه می‌دهد که به کاربران امکان می‌دهد از شبکه‌های هوشمند چند پروتکلی بهره‌مند شوند.
ترون در واقع یک سیستم عامل محبوب و مبتنی بر بلاک‌چین می‌باشد که با استفاده از آن می‌توان برنامه‌های غیرمتمرکز متنوع ایجاد کرد و محتواهای رسانه‌ای را به اشتراک گذاشت. توکن بومی ترون یعنی TRX نیز برای دسترسی به برخی ویژگی‌های نرم افزار عامل در شبکه ترون مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین هدف اصلی توکن trx استفاده در پروتکل TRON است. با این حال، این توکن یک ذخیره ارزشی نیز محسوب می‌شود و می‌تواند در صرافی‌ها معامله شود، بنابراین می‌توان از trx به عنوان یک ارز مجازی نیز یاد کرد.
شبکه ترون از ارز دیجیتال بومی خود (TRX) برای دسترسی به خدمات مختلف ارائه شده در پلتفرم خود استفاده می‌کند. این پلتفرم تعامل یک به یک بین مصرف‌کنندگان محتوا و سازندگان محتوا را امکان پذیر می‌کند. شبکه TRON توسط Delegated Proof-of-Stake (DPoS) ایمن می‌شود، به این معنی که ذینفعان TRX نمایندگانی را انتخاب می‌کنند که مسئول اعتبارسنجی تراکنش‌ها و حفظ شبکه هستند. ترون با استفاده از ویژگی‌های بلاک چین و فناوری شبکه‌های همتا به همتا (P2P) واسطه‌ها را حذف کرده و به سازندگان محتوا اجازه می‌دهد کارهای خود را به طور مستقیم و بدون دخالت هیچ واسطه‌ای به مصرف‌کنندگان بفروشند. توسعه دهندگان نرم‌افزار از زبان برنامه نویسی Solidity برای ایجاد برنامه‌هایی استفاده می‌کنند که بر روی پلتفرم Tron میزبانی می‌شوند. ارز مورد استفاده در شبکه ترون نیز Tronix یا TRX است. کاربران شبکه ترون از ارز دیجیتال TRX برای پرداخت مستقیم به سازندگان محتوا برای دسترسی به برنامه‌ها استفاده می‌کنند. سازندگان محتوا کارمزد تراکنش به Tron نمی‌پردازند، همچنین تراکنش‌های TRX نیز در این پلتفرم رایگان هستند.

توکن TRC20 چیست؟

TRC20 یک استاندارد توکن است که بر اساس آن توکن‌های مختلف برای پیاده سازی قراردادهای هوشمندی که در بلاکچین ترون TRON عمل می‌کند، ایجاد و یا صادر می‌شوند. استاندارد توکن TRC20 بر اساس فرمت استاندارد معروف اتریوم ERC20 ایجاد شده است که رفتار یک توکن را مشخص می‌کند. توکن TRC20 یک استاندارد فنی مبتنی بر اجرای قراردادهای هوشمند است و زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که کاربر از شبکه و استاندارد TRC20 برای صدور توکن استفاده می‌کند. توکن TRC20 یک اقدام فنی است که در اجرای قراردادهای هوشمند لایه‌بندی شده است. معمولاً هنگامی شبکه TRON از قراردادهای هوشمند برای صدور توکن استفاده می کند، کاملاً با ERC20 اتریوم هماهنگ است. برای ایجاد یک توکن TRC20 به یک قرارداد هوشمند با تعداد زیادی آدرس نیاز است. در واقع یک توکن TRC20 را می‌توان با صرافی‌های مختلف ارز دیجیتال معامله کرد و یا می‌توان آن را از فروش و عرضه اولیه توکن‌های دیگر خریداری کرد و یا در برنامه‌های غیرمتمرکز به عنوان درگاه پرداخت یا ساخت پروژه‌های خود استفاده کرد. توکن‌های TRC20 را می‌توان برای تسریع تراکنش‌ها نیز مورد استفاده قرار داد.

توکن TRC10 چیست؟

برخلاف توکن TRC20، توکن TRC10 یک توکن بومی در بلاکچین TRON است که برای تولید توکن‌های اولیه استفاده می‌شود و به ماشین مجازی TRON (TVM) نیاز ندارد. TRC10 می‌تواند از طریق یک API یا رابط برنامه نویسی برنامه قابل دسترسی باشد. کارمز تراکنش‌های TRC10، بسیار کمتر از TRC20 است، اما به پهنای باند اضافی برای تراکنش‌ها و سپرده های API نیاز دارد.
هر کاربر حساب در شبکه TRON می‌تواند یک توکن TRC-10 برای حداقل 1024 TRX ایجاد کند. دارندگان حساب در شبکه همچنین می‌توانند توکن خود را به صورت جداگانه قفل کنند. صادرکننده باید نام رمز، ارزش کلی، نرخ تبدیل TRX، طول گردش، تعریف، حداکثر نقاط پهنای باند در هر حساب، استفاده از نقاط پهنای باند کلی، و سهم توکن را هنگام تولید توکن مشخص کند. همانطور که گفتیم، TRON یک پلتفرم بلاک چین است که امکان ایجاد قراردادهای هوشمند، ماشین‌های مجازی، صرافی‌های غیرمتمرکز، برنامه‌های کاربردی غیرمتمرکز، قراردادهای هوشمند، کیف پول‌ها و کاوشگران بلاک چین را فراهم می‌کند. توکن‌های TRC-10 زمانی بخشی از بلاک چین اتریوم بودند تا اینکه شبکه اصلی TRON راه‌اندازی شد، در این مرحله توکن‌ها مبادله شدند و به شبکه بلاک چین اصلی خود منتقل شدند. آنها با تمام کیف پول‌های رمزنگاری اصلی کار می‌کنند و در بسیاری از موارد، استفاده از آنها کاملا رایگان است. هنگامی که توکن‌های TRC-10 در یک پروژه ICO استفاده می‌شوند، هیچ هزینه‌ای برای پرداخت وجود ندارد و برای توسعه توکن‌های TRC-10، هیچ تجربه قبلی از زبان‌های برنامه‌نویسی لازم نیست. عرضه توکن‌های TRC-10 را می‌توان پس از ایجاد افزایش داد و همچنین در صورت بازگرداندن توکن‌ها به آدرس اصلی خود، می‌توان آن‌ها را سوزاند.

معرفی برترین توکن های ترون

ارز دیجیتال ترون TRX

توکن ترون چیست؟ TRON (TRX) یک سیستم عامل غیرمتمرکز مبتنی بر بلاکچین است که توسط بنیاد ترون توسعه یافته و در سال 2017 راه اندازی شد. توکن‌های TRX در اصل توکن‌های مبتنی بر ERC-20 بودند که در اتریوم مستقر شدند، اما یک سال بعد به شبکه خودشان منتقل شدند. در ابتدا، پروژه ارز دیجیتال ترون با هدف ارائه دادان حقوق مالکیت به سازندگان محتواهای دیجیتال ایجاد شد. هدف اصلی کمک به سازندگان محتوا و تشویق آنها با پاداش‌های بیشتر برای کارشان بود.
نرم افزار TRON از قراردادهای هوشمند، انواع مختلف سیستم‌های بلاک چین و برنامه های غیرمتمرکز با نام dApps پشتیبانی می کند. پلتفرم ارز دیجیتال از مدل تراکنش مشابه بیت کوین (BTC) یعنی UTXO استفاده می‌کند. تراکنش‌ها در یک دفتر کل عمومی انجام می‌شوند، جاییکه کاربران می‌توانند تاریخچه عملیات را پیگیری کنند. بنابراین، این پلتفرم برای ایجاد یک اینترنت غیرمتمرکز ساخته شده است و به عنوان ابزاری برای توسعه دهندگان برای ایجاد dApps عمل و به عنوان جایگزینی برای اتریوم عمل می‌کند. در واقع همه کاربران می‌تواند dApps را در شبکه TRON ایجاد کنند، محتوا ارائه دهند و در عوض دارایی‌های دیجیتال را به عنوان پاداشی برای تلاش‌های خود دریافت کنند.

ارز دیجیتال بیت تورنت BitTorrent

بیت تورنت توکن (BTT)، یکی از توکن های برتر شبکه ترون و یک توکن ابزار TRC-10 است که از پروتکل‌ها و برنامه‌های غیرمتمرکز پشتیبانی می‌کند. بیت تورنت (BTT)، یک توکن محبوب در لیست رو به رشد عصر دیجیتال وب 3.0 است. این توکن به برنامه های غیرمتمرکز از جمله DLive، BitTorrent Speed، BitTorrent File System و بسیاری دیگر قدرت می‌دهد. پروژه بیت تورنت درنظر دارد بزرگترین پروتکل به اشتراک گذاری فایل‌های غیرمتمرکز در جهان را با BTT ایجاد کند.
پروتکل بیت تورنت که توسط شرکت BitTorrent توسعه یافته است، اشتراک گذاری فایل را بین طرف‌های غیرقابل اعتماد آسان‌تر می‌کند. نقص اساسی پروتکل این است که مشارکت بین طرف‌هایی که از آن استفاده می‌کنند نمی‌تواند به طور نامحدود ادامه داشته باشد و این مبادله را از بین می‌برند. همکاری بین طرف‌های غیرقابل اعتماد به دلیل فناوری بلاکچین امروزه می‌تواند بسیار طولانی‌تر باشد. بیت تورنت دارای اکوسیستم و مهارت‌هایی برای ادغام فناوری بلاک چین در پروتکل خود است. این ویژگی، ضعف فعلی پروتکل را افزایش می‌دهد و در عین حال امکان ایجاد یک اقتصاد بدون مرز جدید را برای ارزش تجارت برای منابع رایانه‌ای در مقیاس جهانی فراهم می‌کند. بنیاد TRON و بنیاد بیت تورنت در حال همکاری برای راه اندازی یک ارز رمزنگاری جدید به نام BTT و همچنین نسخه پیشرفته‌تر پروتکل بیت تورنت هستند.

ارز دیجیتال جاست Just

توکن جاست یک پلتفرم غیرمتمرکز است که به کاربران امکان می‌دهد به طور همزمات آن را خرج کنند، پس انداز کنند و از آن درآمد کسب کنند. Just Token به کاربران این امکان را می‌دهد که بتوانند درآمد خود را در بازار ارزهای دیجیتال با ویژگی‌های نوآورانه ارائه شده توسط Just Token افزایش دهند. کاربران برای این منظور می‌توانند تنها با ثبت نام و واریز مبلغی برنامه سرمایه‌گذاری خود را بدون نیاز به ارائه هویت یا KYC، داشته باشند.
از دیگر ویژگی‌ها و قابلیت‌های Just Token می‌توان به موارد زیر نیز اشاره کرد:

تسویه فوری: Just Token اطمینان حاصل می‌کند که تسویه تراکنش‌ها آنی خواهد بود، بنابراین کاربران نیازی به انتظار طولانی مدت برای تایید تراکنش‌ها ندارند.
انعطاف پذیری: Just Token یک سرویس انعطاف پذیر ارائه می‌دهد که در آن کاربران می‌توانند آزادانه از این پلتفرم استفاده کنند.
فناوری بلاکچین: Just Token یک پلتفرم مبتنی بر فناوری بلاکچین است که ایمن و قابل اعتماد است.
انجمنی با رشد سریع: Just Token اخیراً توسط یک انجمن قابل اعتماد در حال رشد و پشتیبانی است. اتصال رایگان: Just Token می‌تواند توسط کاربران از هر مکان و زمانی قابل دسترسی باشد و به صورت رایگان در دسترس است.
اتوماسیون فرآیندها: تمام فرآیندها در پلتفرم Just Token به صورت خودکار اجرا می‌شوند و غیرقابل کنترل هستند.
هزینه کم: Just Token سرویسی را ارائه می دهد که هزینه بسیار کمی دارد و آن را برای همه کاربران مقرون به صرفه می‌کند.
خدمات دیجیتال: Just Token همچنین یک سرویس دیجیتال امن و قابل اعتماد برای کاربران است.

ارز دیجیتال WINkLink (WIN)

WINkLink اولین شبکه اوراکل غیرمتمرکز اکوسیستم TRON و یکی از توکن های برتر شبکه ترون است. TRON یک اکوسیستم بلاک چین قوی است که از هدف “تمرکززدایی وب” پیروی می‌کند. محصولات مختلفی مانند زنجیره عمومی، کیف پول و برنامه‌های غیرمتمرکز (DApps) در اکوسیستم TRON دخیل هستند و برای حفظ ثبات اکوسیستم با یکدیگر کار می‌کنند.
طبق وایت پیپر WINkLink، قراردادهای هوشمند بخش اساسی بلاکچین هستند. با این حال، قراردادهای هوشمند مبتنی بر بلاکچین نمی‌توانند مستقیماً با سیستم خارجی ارتباط برقرار کنند، بنابراین تنوع برنامه‌های مبتنی بر قرارداد هوشمند را محدود می‌کند. راه حل این مشکل اوراکلی است که قراردادهای هوشمند را به دنیای بیرون متصل می‌کند. با این حال، بیشتر اوراکل‌ها در بازار متمرکز هستند، که باعث می‌شود قراردادهای هوشمند یک نقطه شکست را به خطر بیندازند. این ارز یک شبکه اوراکل غیرمتمرکز است و داده‌های خارجی را برای قراردادهای هوشمند ارائه می‌دهد. علاوه بر این، سطح بالایی از خدمات امنیتی را برای کل فرآیند اجرای قرارداد هوشمند همراه با دریافت داده‌ها از منابع خارج از زنجیره ارائه می کند.
WIN توکن TRC-20 ، WINkLink است. TRC-20 یک استاندارد فنی برای اجرای توکن های مورد استفاده برای قراردادهای هوشمند در بلاک چین TRON است. توکن WIN برای پرداخت به اپراتورهای گره WINkLink برای بازیابی داده‌ها از فیدهای داده خارج از زنجیره، محاسبات خارج از زنجیره و قالب‌بندی داده‌ها در قالب‌های قابل خواندن از طریق بلاک چین استفاده می‌شود.

ارز دیجیتال تتر (USDT)

تتر (USDT) یک استیبل کوین محبوب و یکی دیگر از توکن های برتر شبکه ترون است که علاقه‌مندان به کریپتو سال‌ها از آن برای معاملات ارزهای دیجیتال خود استفاده می‌کردند. USDT با دلار آمریکا مرتبط است و از نظر تئوری تحت تأثیر نوسانات بازار قرار نمی‌گیرد و می‌تواند بر ارزش‌گذاری ارزهای دیجیتال دیگر مانند بیت کوین تأثیر بگذارد.
هنگامی که کاربری ارز فیات را به ذخیره تتر خود واریز می‌کند و فیات را برای خرید تتر می‌فروشد، تتر مبلغ دیجیتال مربوطه را به شکل توکن صادر می‌کند. سپس USDT می‌تواند ارسال، ذخیره یا مبادله شود. در صورتیکه یک کاربر 100 دلار را در ذخیره تتر خود واریز کند، با برابری 1 به 1 دلار، 100 عدد توکن تتر دریافت خواهد کرد. هنگامی که کاربران توکن‌ها را برای ارز فیات بازخرید می‌کنند، سکه‌های تتر از بین می‌روند و از گردش خارج می‌شوند. توکن‌های تتر در بلاک‌چین‌های مختلفی، مانند نمونه اصلی با Omni در پلتفرم‌های بیت‌کوین و همچنین Liquid، اتریوم (ETH) و TRON (TRX) و … نیز وجود دارد.

ماینر و مزرعه در ارزدیجیتال به چه معناست؟ بازارهای مالی ارزهای رمزنگاری شده از جمله بازارهای پرسود در دنیای سرمایه گذاری هستند. یکی از روش‌ های کسب سود در بازار ارزهای دیجیتال، استفاده از ماینرها و مزرعه های استخراج ارزهای دیجیتال است. در سال 2007 بیت کوین توسط فرد ناشناسی که با عنوان ساتوشی ناکاموتو‌ شناخته می شود، کدنویسی شد و به عنوان اولین ارز دیجیتال به بازار عرضه شد. بیت کوین در مدت زمان کوتاهی پس از عرضه اولیه خود و در سال 2013 محبوبیت فراوانی در بین کاربران پیدا کرد و هنگامی که قیمت آن به 1000 دلار رسید، سرمایه گذاران و معامله گران بسیاری آن را HODL کردند. HODL در واقع به معنای نگهداری یک ارز دیجیتال و یا سهام تا زمانی است که آن سهام یا ارز به سودآوری بالایی تبدیل شود. استخراج و نگهداری بیت کوین نیز یکی از روش های رایج کسب درآمد و سرمایه گذاری در بازار ارزهای دیجیتال است. در این مقاله از صرافی تتر قصد داریم به معرفی ماینرها و ارتباط آن ها با مزارع استخراج بپردازیم.

ماینر در ارزدیجیتال به چه معناست؟

ماینر در ارزدیجیتال چیست؟ ماینرها در ارزهای دیجیتال اصطلاحی هستند که برای استخراج و ماینینگ ارزهای دیجیتال مورد استفاده قرار می گیرند. ماینرها یا دستگاه های ماینینگ تنوع بسیاری برای استخراج ارزهای دیجیتال و‌‌کسب سود دارند. تمامی افرادی که در سراسر جهان به عنوان ماینر فعالیت می کنند و به استخراج ارزهای دیجیتال علاقه دارند، می توانند با ابزارهای مخصوص و سخت افزارهای قدرتمند به استخراج انواع ارزهای دیجیتال بپردازند و از این طریق کسب درآمد کنند. به این دسته از افراد که از طریق استخراج ارزهای دیجیتال و فروش آن ها درآمد کسب می‌ کنند، ماینر یا استخراج کنندگان ارزهای دیجیتال گفته می شود.
فرایند ماینینگ در واقع تأیید تراکنش‌ های مربوط به ارزهای دیجیتال و ثبت آن ها در دفتر کل توزیع ماینینگ یا استخراج است. این کار به غیرمتمرکز کردن شبکه ارزهای دیجیتال و همچنین افزایش امنیت شبکه کمک شایانی کرده و در نهایت به ایجاد کوین های جدید کمک می کند. اگر بخواهیم فرایند ماینینگ را با زبان ساده تری توضیح دهیم می توانیم بگوییم؛ تراکنش‌ هایی که در شبکه مورد تایید قرار می گیرند، در بلوک هایی جمع می شوند. برای اضافه شدن بلوک های جدید به زنجیره بلوک های قبلی یک کد گذاری وجود دارد که دارای معادلات ریاضی است که باید حل شود، سیستمی که این معادلات را حل کند توکن ها را به عنوان پاداش دریافت می‌ کند.

برای ماینینگ به چه ابزاری نیاز است؟

ابزار ماینینگ شامل چه تجهیزاتی می شود؟ ماینینگ فرایندی است که در طی آن ماینرها با استفاده از ابزارهای مخصوص و حل معادلات پیچیده ریاضی، سکه های رمزنگاری به دست می آورند و از طریق فروش آن ها کسب درآمد می کنند. ماینینگ یک فرایند تخصصی است و استخراج ارزهای رمزنگاری با استفاده از این روش به ابزار ماینینگ مخصوص نیاز دارد که اغلب شامل asic ها و سخت افزارهای دیگر است. همچنین برای وارد شدن به دنیای ماینرها و استخراج ارزهای دیجیتال مراحلی وجود دارد که از جمله آن ها می توان به خرید دستگاه های استخراج، استفاده از کیف پول های رمزنگاری امن، دسترسی به اینترنت ثابت و برق کابل و تجهیزات مناسب و همچنین پیوستن به یک استخر برای انجام فرایندهای مربوط به استخراج اشاره کرد.

ارتباط ماینر و مزرعه در بازار کریپتوکارنسی

همانطور که گفتیم ماینرها ابزاری هستند که به استخراج ارزهای رمزنگاری کمک می کنند. استخراج کنندگان ارزهای دیجیتال از طریق ابزارهای مخصوص و حل معادلات ریاضی پیچیده، ارزهای رمزنگاری را استخراج می کنند و با فروش آن ها کسب درآمد می کنند. اما مزرعه ارز دیجیتال چیست و ارتباط ماینرها و مزرعه در بازار کریپتوکارنسی به چه عواملی مربوط می شود؟ مزرعه در بازار کریپتوکارنسی یا بازار ارزهای دیجیتال، می‌ تواند شامل اتاق ها یا سوله هایی باشد که آن ها را به استخراج ارزهای دیجیتال اختصاص داده باشند. مزارع استخراج ارزهای دیجیتال می‌ توانند در زیرزمین ساختمان ها با دستگاه های متعدد ماینر ای سیک (ASIC) و یا سوله های بزرگ با دستگاه های بیشماری از ای سیک و GPU باشد. دستگاه‌ ها و ابزارهایی که برای ماینینگ مورد استفاده قرار می گیرند، صدای زیادی تولید می کنند و از این جهت آن ها را در سوله ها و انبارهایی در خارج از شهر نگهداری می کنند. همچنین به دلیل گرمای زیادی که ابزار ماینینگ به هنگام استخراج رمز ارزها تولید می ‌کنند، از دستگاه های خنگ کننده برای افزایش راندمان ای سیک ها استفاده می شود.
به بیان ساده تر، مزارع استخراج ارزهای دیجیتال شامل مکان هایی است که در آن ها افراد زیادی در حال استخراج ارزهای دیجیتال با ابزارهای مخصوص هستند. مزارع استخراخ ارزهای دیجیتال، با استفاده از نیروهای متخصص در این زمینه و سخت افزارهای قدرتمند اقدام به استخراج بیت کوین و سایر ارزهای دیجیتال می‌ کنند. برای افزایش امنیت مزارع نیز نرم افزارها و دوربین های کنترل از راه دور بر آن ها نظارت می کند. ماینرها و مزرعه های استخراج ارزهای دیجیتال در بازار کریپتوکارنسی به یک اصطلاح رایج تبدیل شده است که در آن افراد علاقه مند می توانند با تاسیس مزارع و استفاده از ابزارهای مخصوص به استخراج ارزهای دیجیتال اقدام کرده و از این طریق کسب سود کنند. در واقع تاسیس مزارع ارزهای دیجیتال موجب شده است تا ماینرها شانس خود را برای حل معادلات بلاک ها افزایش داده و به سودآوری بیشتری برسند. از این رو می‌ توان گفت ماینرها و مزرعه های استخراج ارزهای دیجیتال در کنار یکدیگر موجب دریافت پاداش و سود بیشتر می شوند.

درآمد حاصل از مزارع استخراج ارزهای دیجیتال به چه عواملی بستگی دارد؟

به طور کلی درآمد حاصل از مزارع ارزهای دیجیتال به عوامل مختلفی بستگی دارد که در ادامه به برخی از آن ها اشاره می کنیم.

هش ریت مزارع ارزهای دیجیتال؛ هر دستگاه و ابزاری که برای استخراج ارزهای دیجیتال مورد استفاده قرار می گیرد، یک توان پردازشی مخصوص به خود را دارد که از آن با عنوان نرخ هش یا هش ریت (Hash rate) یاد می شود. درآمد مزارع ارزهای دیجیتال نیز به توان پردازشی و یا هش ریت دستگاه ها و ابزارهای موجود در مزرعه بستگی دارد. برای مثال ممکن است یک مزرعه استخراج با تعداد کمی از دستگاه های ماینر، هش ریت بیشتری نسبت به مزارع با تعداد ابزارهای بیشتر داشته باشد. همچنین شایان ذکر است که میزان در آمد یک ماینر ارتباط مستقیمی با هش ریت آن دارد. با وجود اینکه بخشی از فرایند استخراج ارزهای دیجیتال برای مثال بیت‌ کوین، به احتمالات و شانس بستگی دارد، اما استفاده از ماینرهایی با قدرت پردازشی بالاتر، شانس افراد را در استخراج یک بلاک افزایش می دهد.

میزان مصرف انرژی و برق؛ به طور معمول فرایند استخراج ارزهای دیجیتال به انرژی زیادی نیاز دارند و برای محاسبه سود حاصل از یک کوین برای مثال بیت کوین، نمی‌ توان از هزینه های مربوط به برق و انرژی مصرفی آن چشم پوشی کرد. گاهی اوقات دستگاه های ماینینگ به دلیل مصرف انرژی بسیار بالایی که دارند، تاثیر هش ریت در سودآوری آن را کاهش داده و از بین می برند. مصرف بالای انرژی برای استخراج ارزهای دیجیتال و به خصوص بیت کوین موجب شده است تا میزان برق مصرفی یک ابزار استخراج و هزینه های برق در یک منطقه، تأثیر بسزایی بر سودآوری فرایند ماینینگ داشته باشد.

قیمت ارزهای دیجیتال؛ ماینرها و استخراج کنندگان ارزهای دیجیتال در ازای کاری که انجام می دهند، به عنوان پاداش ارزهای دیجیتال را دریافت می کنند. بنابرین قیمت ارزهای دیجیتالی که استخراج می شود باید طوری باشد که پاسخگوی هزینه های مصرفی در فرایند ماینینگ باشد.

قوانین مربوط به ماینینگ در کشورهای مختلف؛ قوانین مربوط به ماینینگ در کشورهای مختلف، ممکن است به طور مستقیم تاثیری روی درآمد حاصل از ماینینگ نداشته باشد، اما با توجه به این موضوع که قانون شفاف و مشخصی در حوزه ارزهای دیجیتال و استخراج آن‌ ها وجود ندارد، تصمیم‌ های اتخاذ شده از سوی کشورهای مختلف می ‌تواند بر میزان درآمد حاصل از مزارع ماینینگ ارزهای دیجیتال، در زمان های مختلف تاثیر بگذارد.

استخر نقدینگی (Liquidity Pool) چیست؟ استخرهای نقدینگی یکی از فناوری های اساسی در اکوسیستم DeFi کنونی هستند و بخش مهمی از سیستم بازار ساز خودکار (AMM)، پروتکل های وام دهی، دارایی های دیجیتال، بازی های بلاک چین و … را تشکیل می دهند. استخر نقدینگی Liquidity Pool مجموعه ای از وجوهی است که در یک قرارداد هوشمند قفل شده است. استخرهای نقدینگی برای تسهیل تجارت غیرمتمرکز، اعطای وام و بسیاری از موارد دیگر، استفاده می شوند. استخرهای نقدینگی ستون اصلی بسیاری از صرافی های غیرمتمرکز (DEX) مانند Uniswap را تشکیل می دهند. کاربرانی که ارائه دهندگان نقدینگی (LP) نامیده می شوند، ارزش مساوی دو توکن را در یک استخر برای ایجاد بازار اضافه می کنند. آن ها در ازای تأمین وجوه خود، متناسب با سهم خود از کل نقدینگی موجود، از تمامی معاملاتی که در استخر نقدینگی آن ها انجام می شود، کارمزدهای معاملاتی دریافت می کنند.یکی از اولین پروتکل هایی که از استخرهای نقدینگی استفاده کرد Bancor بود، اما این مفهوم با محبوبیت Uniswap توجه کاربران بیشتری را به خود جلب کرد. برخی از صرافی های محبوب دیگر که از استخرهای نقدینگی در اتریوم استفاده می کنند SushiSwap، Curve و Balancer هستند که دارای توکن های ERC-20 هستند. معادل های مشابه در BNB Smart Chain (BSC) PancakeSwap، BakerySwap و BurgerSwap هستند که در آن استخرهای نقدینگی توکن های BEP-20 را ارائه می کنند. در ادامه این مقاله با صرافی تتر همراه باشید تا هر آنچه باید در رابطه با استخرهای نقدینگی بدانید را بخوانید.

استخر نقدینگی چیست و چگونه کار می کند؟

استخر نقدینگی چیست و چگونه کار می کند؟ استخر نقدینگی به کاربران برای قرار دادن دارایی های دیجیتال خود در یک استخر، پاداش می دهد. این پاداش ها می توانند به شکل ارزهای رمزنگاری یا کسری از کارمزدهای معاملاتی از صرافی هایی باشند که دارایی های خود را در آن استخر ارائه می دهند. استخرهای نقدینگی با استفاده از سیستم بازارساز خودکار (AMM) ستون اصلی DEX را تشکیل می دهند. AMM سیستمی است که در آن سرمایهگذاران، یا ارائه دهندگان نقدینگی (LPs)، مقادیر مساوی از استیبل کوین ها و سکه های ارز دیجیتال ( برای مثال ETH/USDC) را به مجموعه اضافه می کنند. به این ترتیب، افراد می توانند با مبادله همان ارزش اتر با USDC یک استیبل کوین را با دیگری مبادله کنند. LP ها ارائه دهندگان نقدینگی، با تجهیز استخرها به توکن هایی که به راحتی در یک بلاک چین قابل مبادله هستند، خدماتی را به خریداران و فروشندگان DEX ارائه می کنند.
استخرهای نقدینگی همبستگی مستقیمی با قیمت معاملات و حجم آنها دارند، بنابراین بر قیمت ارزهای دیجیتال و همچنین حجم معاملات تأثیر می گذارند. توکن هایی که نقدینگی بالاتری دارند، حجم معاملات بالاتر و نوسانات کمتری دارند، در حالی که ارزهای دیجیتال با نقدینگی کم یا بدون نقدینگی، نوسان بیشتری دارند. همانطور که پلتفرم های غیرمتمرکز همچنان به رشد خود ادامه می دهند، استخرهای نقدینگی نیز به بخشی جدایی ناپذیری از بازار کریپتو تبدیل می شوند.

چگونه در استخر نقدینگی شرکت می کنند ؟

استخر نقدینگی Liquidity pool در واقع، قراردادهای هوشمندی است که به معامله گران اجازه می دهد بدون توجه به حضور خریداران یا فروشندگان، توکن ها و ارزهای رمزنگاری معامله کنند. هدف اصلی استخرهای نقدینگی، تسریع معاملات دارایی های دیجیتال است. استخرهای نقدینگی به کاربران اجازه می دهد تا توکن هایی را که در صرافی های بزرگ مانند کوین بیس یا بایننس فهرست نشده اند، معامله کنند. اما چگونه می توان در استخر نقدینگی شرکت کرد؟
دسترسی به استخرهای نقدینگی در پلتفرم های مختلف، متفاوت است. شرکت در برخی از استخرهای نقدینگی کمی پیچیده است و به تخصص بیشتری نیاز دارند، اما برخی دیگر بسیار کاربرپسند هستند و پیوستن به آن ها بسیار آسان است. برای شرکت در یک استخر نقدینگی، اولین قدم ثبت نام برای یک حساب کاربری در پلتفرمی است که از قراردادهای هوشمند پشتیبانی می کند و کیف پول Metamask را به آن پیوند می دهد. در مرحله بعد باید جفت ارز دیجیتال و استخر نقدینگی که می خواهید دارایی رمزنگاری خود را به آن منتقل کنید، تعیین کنید. همچنین، باید تأیید کنید که مقادیر کافی از دو دارایی دیجیتال که قصد سپرده گذاری آنها را دارید، دارا می باشید. سپس، این دو دارایی را برای دریافت توکن های LP خود سپرده گذاری کنید.

نحوه ی کسب درآمد از استخر نقدینگی

یکی از بهترین ویژگی های ارزهای دیجیتال غیرمتمرکز بودن آنها است. امور مالی غیرمتمرکز، (DeFi) توجه بسیاری از معامله گران را به خود جلب کرده است. استخرهای نقدینگی جزء اصلی یک پلت فرم DeFi یا DEX (صرافی غیرمتمرکز) هستند و بازار DEX را تثبیت می کنند. با به کارگیری تکنیک مناسب، می توانید از استخر نقدینگی Liquidity Pool، درآمد غیرفعالی داشته باشید. در این بخش از مقاله، عملکرد استخرهای نقدینگی و نحوه کسب درآمد آنها به صورت واضح توضیح داده می شود. سوالی که ممکن است حول محور استخرهای نقدینگی مطرح شود این است که چگونه می توان از استخرهای نقدینگی برای کسب سود و شروع سرمایه گذاری استفاده کرد؟ و آیا می توان با استخرهای نقدینگی کریپتو درآمد کسب کرد؟ استخرهای نقدینگی مشوق هایی را برای استفاده از LP ها فراهم می کنند. برخی از استخرهای نقدینگی پاداش بیشتری نسبت به سایرین دارند و با شرکت در آنها، یک معامله گر می تواند توکن های LP، کارمزد معاملات و دارایی های رمزنگاری بیشتری را دریافت کنند. این روش بهینه معامله، استخراج نقدینگی است و زمانی اتفاق می افتد که یک معامله گر حداکثر سود ممکن را از کارمزدهای درون استخر بدست می آورد. هر زمان که یک ارائه دهنده نقدینگی ارز دیجیتال در یک استخر نقدینگی معامله می کند، کارمزدی را بابت سهم خود دریافت می کند. Yield Farming، یکی دیگر از روش های رایج برای کسب سود از استخرهای نقدینگی است و زمانی انجام می شود که معامله گران سهمی از ارزهای دیجیتال را در یک بلاک چین قفل می کنند. با نگه داشتن ارز دیجیتال به جای تعویض آن، LP پاداش های توکن بیشتری دریافت می کند. یک سهام بلند مدت با گذشت زمان توکن های بیشتری جمع آوری می کند. هر چه ریسک در استخر نقدینگی بیشتر باشد، پاداش بالاتری خواهد داشت.

مزایا و معایب استخرهای نقدینگی

مزایای استخرهای نقدینگی

در استخرهای نقدینگی، افراد معامله نمی کنند بلکه مبادلات انجام می دهند؛
بزرگترین مزیت LP ها این است که چالش و مشکلی در مورد اینکه آیا شریکی را پیدا خواهید کرد که ارز دیجیتالی با ارزش مشابه ارز دیجیتال شما داشته باشد، وجود ندارد. استخر نقدینگی، ارزش ارزهای دیجیتال را مطابق با نرخ مبادله تنظیم می کنند. در صرافی های ارز دیجیتال مختلف مانند صرافی تتر، کاربران دارایی هایی را با معامله به دست نمیآورند. بلکه آنها دارایی ها را از یک استخر نقدینگی که از قبل تامین مالی شده است، کسب می کنند.
دومین مزیت استخرهای نقدینگی، امکان نظارت بر جریان استخر نقدینگی می باشد. به این صورت که تریدرها در آن، هزینه های معاملاتی ناشی از مبادلات استخرها را می توانند کاهش و یا افزایش دهند. همچنین می توانند هر زمانی که تمایل داشته باشند، پروتکل مربوط به آن ها را تغییر بدهند. استخر نقدینگی مجموعه ای از وجوه قفل شده در یک قرارداد هوشمند است که ارزش آن به طور خودکار بسته به نرخ ارز به روز می شود.

معایب استخرهای نقدینگی

یکی از اصلی ترین معایب استخرهای نقدینگی، مفهومی به نام ضرر ناپایدار یا Impermanent Loss است. ضرر ناپایدار به معنی ضررهای موقت توکن می باشد. این مشکل زمانی ایجاد می شود که اتفاقاتی مانند نوسان قیمت و هک شدن رخ دهد. برای نمونه، اگر بیت کوین تا بیست درصد کاهش قیمت داشته باشد، سود کمتری نصیب تأمین کنندگان نقدینگی خواهند شد. به این دلیل که آن ها تا بیست درصد از استیبل کوین هایی که در استخر نقدینگی سرمایه گذاری کرده بودند را از دست می دهند. استخرهای نقدینگی با نوسان کمتر احتمال کمتری دارد که با زیان دائمی مواجه شوند.
چالش دیگری که وجود دارد، این است که یک مشکل ساده می تواند منجر به از دست رفتن سرمایه شما برای همیشه شود. از آنجایی که هیچ شخص ثالثی در امور مالی غیرمتمرکز وجود ندارد، متولی دارایی های شما در استخرها قرارداد هوشمند است که اگر اتفاقی برای آن بیفتد، سرمایه شما نیز دچار مشکل شده و کاهش می یابد.

آیا استخرهای نقدینگی ایمن هستند؟

استخرهای نقدینگی، بسیاری از خطرات صرافی های متمرکز را از بین می برند. سرعت، محرمانه بودن، امنیت و سودآوری همگی از مزایای استخر نقدینگی هستند. با این حال، مانند هر سرمایه گذاری مالی، ممکن است خطراتی وجود داشته باشد که باید آن ها را در نظر گرفت و از آنها آگاه بود. در طول نوسانات شدید بازار، استخرهای نقدینگی با خطر زیان ناپایدار مواجه می شوند. این زمانی رخ می دهد که قیمت دارایی هایی که به یک استخر نقدینگی سپرده می شود کاهش می یابد. استخر نقدینگی همچنان باید از تعادل نسبت نقدینگی اطمینان حاصل کند. اگر یک ارائه دهنده نقدینگی رمزارز خود را پیش از افزایش ارزش آن خارج کند، سود بیشتری را از دست خواهد داد. با وجود این ریسک ها، استخرهای نقدینگی همچنان بسیار امن تلقی می شوند و در هر شرایطی سود بالایی دارند. اما، استفاده از استراتژی های مدیریت ریسک پیش از سرمایه گذاری در هر ارز دیجیتال بسیار مهم است.

امروزه با گسترش ارزهای دیجیتال و محبوبیت روز افزون این حوزه، افراد زیادی جذب آن شده اند. علاوه بر افرادی که به عنوان تریدر و سرمایه گذار در این حوزه حضور دارند، افراد دیگری نیز به عنوان برنامه نویس در آن فعالیت می کنند. فرصت‌ ها برای متخصصان بلاک چین در بالاترین حد خود قرار دارند و تعداد مشاغل بلاک چینی نسبت به سال قبل ۳۰۰ درصد افزایش یافته است. طبق گزارش لینکدین، برنامه نویس بلاک چین به عنوان پرتقاضاترین شغل در سال معرفی شد. برنامه نویسان مطرح بلاک چینی وجود دارند که حرفه ای ترین بلاک چین ها را طراحی کرده اند که در این مقاله از صرافی تتر به معرفی آن ها می پردازیم.

بلاکچین چیست؟

پیش از معرفی برنامه نویسان بلاک چین، بهتر است در ابتدا با مفهوم بلاکچین آشنا شویم. فناوری بلاک چین یک دفتر کل غیرمتمرکز و توزیع شده است که تاریخچه مالکیت دارایی های دیجیتال را ذخیره می کند. بلاک چین، که گاهی به عنوان فناوری دفتر کل توزیع شده (DLT) از آن یاد می شود، با استفاده از یک شبکه غیرمتمرکز و هش رمزنگاری، تاریخچه هر دارایی دیجیتال را غیرقابل تغییر و شفاف می کند. یک تشبیه ساده برای نحوه عملکرد فناوری بلاک چین را می توان با نحوه کار یک سند Google Docs مقایسه کرد. وقتی یک Google Doc ایجاد می ‌کنید و آن را با گروهی از افراد به اشتراک می ‌گذارید، سند به‌ جای کپی یا انتقال، توزیع می ‌شود و یک زنجیره توزیع غیرمتمرکز ایجاد می کند که به همه امکان دسترسی همزمان به سند پایه را می دهد. بلاک چین یک فناوری نویدبخش است زیرا به کاهش خطرات امنیتی و ایجاد شفافیت به روشی مقیاس ‌پذیر کمک می‌ کند. بلاک چین یک دفتر کل دیجیتال توزیع شده است که داده ها را ذخیره می کند. یک بلاک چین می تواند اطلاعات مربوط به تراکنش های ارز دیجیتال، مالکیت NFT یا قراردادهای هوشمند DeFi را ثبت کند. در حالی که هر پایگاه داده معمولی می تواند این نوع اطلاعات را ذخیره کند، بلاک چین از این نظر منحصر به فرد است که کاملاً غیرمتمرکز است. توسعه بلاک چین به ساخت، نگهداری و طراحی برنامه ها و سیستم های بلاک چین اشاره دارد. به طور کلی، استفاده از ویژگی های منحصر به فرد فناوری بلاک چین برای حل مشکلات و ایجاد فرصت های جدید است. برنامه نویسان بلاک چین، برنامه نویسان نرم ‌افزاری هستند که بر روی فناوری بلاک چین تمرکز دارند. برنامه نویسان نرم افزار و سیستم های بلاکچینی را برنامه ریزی کرده و توسعه می دهند.

برنامه نویسان مطرح بلاکچین

۱- ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin)

ویتالیک بوترین، به عنوان یکی از بنیانگذاران و مخترع بلاک چین اتریوم شناخته می شود. ویتالیک در ۳۱ ژانویه سال ۱۹۹۴ در روسیه به دنیا آمد و دارای تابعیت دوگانه روسی-کانادایی است. ویتالیک در سال ۲۰۱۱، زمانی که تنها دو سال از معرفی بیت کوین گذشته بود به بیت کوین علاقه مند شد. کمی پس از آن، او شروع به درک پتانسیل واقعی فناوری بلاک چین کرد. در سال ۲۰۱۳ ویتالیک با توسعه دهندگان و برنامه نویسان متعددی ملاقات کرد و سپس طرح اولیه وایت پیپر اتریوم را منتشر کرد. اتریوم به رشد خود ادامه داد و در ژانویه ۲۰۱۴، به طور عمومی عرضه شد. ویتالیک و پنج نفر دیگر این پروژه را رهبری و مدیریت می کردند.

۲- برندان ایچ (BrendanEich)

برندان ایچ متولد ۴ ژانویه ۱۹۶۱، یک برنامه نویس کامپیوتر و مدیر فناوری آمریکایی است که زبان برنامه نویسی جاوا اسکریپت را ایجاد کرد. Eich بیشتر به عنوان خالق جاوا اسکریپت شناخته می شود. او یکی از بنیانگذاران Mozilla بود و به عنوان مدیر ارشد فناوری شرکت موزیلا نیز فعالیت می کرد. او پیش از اینکه به عنوان مدیر اجرایی منصوب شود، به عنوان مدیر فنی شرکت موزیلا فعالیت می کرد، اما مدت کوتاهی پس از انتصابش به دلیل جنجال بر سر مخالفتش با ازدواج همجنس گرایان، استعفا داد. او متعاقباً مدیر عامل شرکت Brave Software شد و در سال 2016، مرورگر Brave را به عنوان نرم افزار Brave راه اندازی کرد.

۳- چارلز هاسکینسون (Charles Hoskinson)

هاسکینسون یکی از بنیانگذاران اتریوم بود و یکی از بنیانگذاران شرکت مهندسی بلاک چین Input Output Global, Inc. (IOHK سابق) و همچنین طراح پلتفرم غیر متمرکز بلاک چینی کاردانو نیز است. رمزارز کاردانو، توسط شرکت هاسکینسون، IOHK، توسعه یافته است. او در سال 2013، همراه با Vitalik Buterin، به عنوان یکی از پنج بنیانگذار اصلی به تیم اتریوم پیوست و سمت مدیر اجرایی را داشت. بوترین و تیم اتریوم، هاسکینسون را در سال 2014، پس از اختلاف بر سر اینکه آیا این پروژه باید تجاری باشد (از دیدگاه هاسکینسون) یا غیرانتفاعی (دیدگاه بوترین) کنار گذاشتند.

۴- چارلی لی (Charlie Lee)

لی دارای مدرک کارشناسی ارشد در علوم کامپیوتر از موسسه فناوری ماساچوست است. زمانی که لی در گوگل کار می کرد، پیش از توسعه ارز دیجیتال خود، به استخراج بیت کوین علاقه مند شد. اولین تلاش او ایجاد یک ارز دیجیتال به نام fairbix بود که با اشکالات فنی مواجه شد و شکست خورد، اما او با ایجاد لایت کوین بازگشت. چارلی لی، با طراحی لایت کوین، به عنوان یک برنامه نویس بسیار موفق در صنعت ارزهای دیجیتال شناخته می شود. لی در سال 2011 (دو سال پس از بیت کوین) لایت کوین (LTC) را توسعه و راه اندازی کرد. در سال 2013، او گوگل را ترک کرد تا به عنوان مدیر مهندسی در Coinbase، یک استارت آپ صرافی معتبر و مشهور ارز دیجیتال، خدمت کند. در سال 2017، او کوین بیس را ترک کرد تا تمام وقت بر روی بنیاد لایت کوین تمرکز کند.

۵- مانیب علی (Muneeb Ali)

مانیب علی یک دانشمند کامپیوتر پاکستانی-آمریکایی و کارآفرین اینترنتی است. او یکی از بنیانگذاران شبکه Stacks، یک پلتفرم قرارداد هوشمند منبع باز برای بیت کوین است. او به دلیل چارچوب قانونی که منجر به اولین پیشنهاد واجد شرایط SEC برای دارایی های رمزنگاری شده بود و پایان‌ نامه دکتری خود که اساس شبکه Stacks را تشکیل داد، شناخته شده است. او یکی از برنامه نویسان Protothread و Proof-of-Transfer (PoX) اجماع است. علی به‌ عنوان مدیرعامل و یکی از بنیان ‌گذاران Blockstack، یک شبکه محاسباتی غیرمتمرکز و اکوسیستم برنامه‌ ای که کنترل هویت و داده ‌ها را در اختیار کاربران می ‌گذارد، در حال فعالیت است.

۶- جاستین سان (Justin Sun)

جاستین سان یک کارآفرین جوان چینی در زمینه فناوری است که در سال 1990 متولد شده است. سان در دانشگاه هوپان تحصیل کرد و در سال 2011 به چهره جلد Yazhou Zhoukan تبدیل شد. در سال 2015 او به عنوان برجسته ترین کارآفرین جوان CNTV انتخاب شد و از سال 2015 تا 2017 نیز جز بیست جوان موفق زیر سی سال مجله فوربس قرار گرفت. او در سال 2017، پروتکل TRON را ایجاد کرد که ادعا می کند یکی از بزرگترین سیستم عامل های مبتنی بر بلاک چین در جهان است. در ژوئن سال 2019، او پیشنهاد 4.57 میلیون دلاری برای صرف ناهار با وارن بافت را دریافت کرد. او همچنین مدیرعامل شرکت BitTorrent است که در سال 2019 آن را خریداری کرد و مالک Poloniex (یک صرافی نسبتاً معروف ارزهای دیجیتال) نیز می باشد. در دسامبر سال 2021، جاستین سان به عنوان مدیر عامل TRON، از سمت خود کناره گیری کرد تا دیپلمات گرنادا شود.

۷- گاوین آندرسن (Gavin Andresen)

گاوین آندرسن (که قبلاً با نام گاوین بل شناخته می ‌شد) یک برنامه نویس و توسعه‌ دهنده نرم ‌افزار آمریکایی است که به دلیل مشارکت خود با ارز دیجیتال بیت کوین شناخته می شود. ساتوشی ناکاموتو پیش از ناپدید شدن، Andresen را توسعه‌ دهنده و برنامه نویس اصلی پیاده‌ سازی توکن بیت ‌کوین معرفی کرد. آندرسن که در ابتدا توسعه‌ دهنده گرافیک سه بعدی و نرم‌ افزارهای واقعیت مجازی بود، در سال 2010 درگیر توسعه محصولات برای بازار رمزارز بیت ‌کوین شد و پس از اعلام خروج ساتوشی ناکاموتو، توسط ساتوشی به عنوان توسعه ‌دهنده اصلی پیاده‌ سازی مرجع برای بیت‌ کوین معرفی و اعلام شد. در سال 2012، اندرسن بنیاد بیت کوین را برای حمایت و تقویت توسعه ارز بیت کوین تأسیس کرد.

۸- آدام بک (Adam Back)

آدام بک متولد ژوئیه سال 1970 رمزنگار و هکر ارزهای دیجیتال است که به عنوان مخترع و برنامه نویس Hashcash، سیستم اثبات کار مورد استفاده توسط بیت کوین، شناخته می شود. او مخترع هش کش، سیستم اثبات کاری که توسط چندین سیستم ارز دیجیتال استفاده می شود، است. بک به یکی از سرسخت ترین طرفداران بیت کوین تبدیل شده است و در حال حاضر مدیر عامل Blockstream، یک شرکت نرم افزاری متمرکز بر روی بیت کوین است.

۹- گاوین وود (Gavin Wood)

گاوین جیمز وود (متولد 1980) متخصص کامپیوتر، یکی از بنیانگذاران اتریوم و خالق دو پروژه Polkadot و کوساما است. پروژه Polkadot، یک پروژه منبع باز متمرکز بر قابلیت همکاری بلاک چین، می باشد. گاوین وود همچنین بنیانگذار و مدیر ارشد فناوری Parity Technologies، یک شرکت توسعه زیرساخت بلاک چین که محصولات آن بر پایه اتریوم است نیز است. او پیش از کار بر روی اتریوم، یک دانشمند پژوهشی در مایکروسافت بود. او به همراه ویتالیک بوترین، چارلز هاسکینسون، آنتونی دی ایوریو و جوزف لوبین، از بنیانگذاران بلاک چین اتریوم بود. علاوه بر این، وود به توسعه و راه اندازی Solidity که یک زبان برنامه نویسی برای نوشتن قراردادهای هوشمند است نیز، کمک بسیاری کرد.

۱۰- ایوان دافیلد (Evan Duffield)

ایوان دافیلد یک کارآفرین، توسعه‌ دهنده نرم ‌افزار و علاقه‌ مند به ارزهای دیجیتال آمریکایی است. ایوان دافیلد در سن 20 سالگی کار خود را به عنوان یک توسعه دهنده در صنعت فناوری آغاز کرد. در میان شرکت ‌هایی که او با آن ها کار میکرد، می‌توان به Warped AI، iAcquire، Wells Fargo و Verizon Wireless اشاره کرد. حرفه دافیلد به عنوان یک برنامه نویس نرم افزار و متخصص در بلاک چین که شروع به مشارکت در کریپتو کرد، در سال 2010 آغاز شد. این گونه بود که او شروع به اجرا و توسعه ایده‌ های خود در زمینه ارزهای دیجیتال کرد که منجر به ایجاد XCoin در ژانویه ۲۰۱۴ شد. دافیلد بنیانگذار و مدیر عامل سابق دش است. ایوان دافیلد در سال 2017 تصمیم گرفت از سمت مدیرعاملی گروه Dash Core کناره گیری کند.

در این مقاله از صرافی تتر قصد داریم تا در رابطه با کاربرد ارز های دیجیتال و فناوری بلاکچین در بهداشت و درمان آشنا شویم. بدیهی است که امروزه ارز های دیجیتال و فناوری منحصر به فرد بلاکچین، از به روز ترین مباحث جهان به شمار می روند. این دارایی های ارزشمند نه تنها برای سرمایه گذاری و خرید و فروش مورد استفاده قرار می گیرند، بلکه در زمینه های دیگری همچون بهداشت و درمان نیز مفید واقع می شوند. صنعت درمان و مراقبت های بهداشتی، همواره بر نوآوری و پیشرفت در ارتباط با مراقبت های بالینی و بهبود سلامت بیمار متمرکز بوده است. با این حال، در تمام تاریخچه بهداشت و درمان، این موضوع وجود داشته است که روند پذیرش فناوری مربوط به فرآیند های تجاری، کند بوده است. این امر به دلیل عدم تمرکز کافی، از سوی سازمان های مراقبت های بهداشتی و سرمایه گذاری های کوچک در زمینه مراقبت های بالینی است. اکنون که ارز های دیجیتال و فناوری بلاکچین، در حال ایجاد تحولی عظیم در تمامی صنایع جهان هستند، حوزه بهداشت و درمان نیز از مزایای بی شمار این نوع فناوری های خاص بی نصیب نمانده است.

خلاصه ای از فناوری بلاکچین و ارز های دیجیتال

فناوری بلاکچین، یکی از منحصر به فرد ترین فناوری های روز دنیا است که با تمرکز زدایی و حذف واسطه های قانونی، انقلابی عظیم در تمام صنایع جهان ایجاد کرد. در اصل، بلاکچین یک پایگاه داده توزیع شده است که نیاز انسان به مراجع قانونی را از بین برده و از طریق قرارداد های هوشمند در زنجیره خود، تمام فعالیت های انسانی و یا معاملاتی را تسهیل می کند. از بلاکچین در صنایعی همچون ارز های دیجیتال، مبادلات هوشمند، خدمات درمانی، هوا شناسی، استقراض وام و بسیاری از فعالیت های دیگر استفاده می شود.
ارز های دیجیتال به دارایی های ارزشمندی گفته می شود که به صورت مجازی در دسترس عموم قرار می گیرند و امروزه غوغایی در جهان به پا کرده اند. بسیاری از افراد تصور می کنند ارز دیجیتال و بلاکچین یک فناوری هستند، در صورتی که این دو تکنولوژی تفاوت های مشهودی داشته و تنها یکدیگر را به تکامل می رسانند. امروزه ارز های دیجیتال به یکی از پرطرفدار ترین بازار های مالی جهان تبدیل شده اند. زیرا این دارایی ها از طریق فناوری بلاکچین، ارز مجازی غیر متمرکزی که با استفاده از شبکه همتا به همتا معاملات را تسهیل می کند را به افراد سراسر جهان ارائه می دهند.

فرصت های بلاکچین در عرصه بهداشت و درمان

با آن که اغلب افرادی که در حوزه ارز های دیجیتال به فعالیت می پردازند بلاکچین را یک فناوری مختص به سرمایه گذاری کریپتویی و پایگاه داده ای برای ارز های دیجیتال می دانند، اما باید گفت که این تکنولوژی خاص، تنها برای ثبت تراکنش های ارز های رمزنگاری شده و معاملات دیجیتالی کاربرد ندارد، بلکه در زمینه بهداشت و سلامت نیز تاثیرات مفیدی از خود نشان داده است. در کل، بلاکچین شبکه ای ایمن تر و سازمان دهی شده را به تمام صنایع جهان ارائه می دهد و از کلاهبرداری و تقلب، به شدت جلوگیری می کند. از آنجا که تقلب های بسیاری در زمینه بهداشت و درمان صورت می گیرد، بلاکچین می تواند مزایای بی شماری را به این عرصه اعطا کند. طبق گزارشی که از دانشکده‌ پزشکی هاروارد به دست آمده است، سالانه حدود ۴۴۵ میلیارد دلار در صنعت سلامت به‌ دلیل کلاهبرداری و تقلب از دست می ‌رود و این آمار روز به روز در حال افزایش است. اما بلاکچین، می تواند به صنعت بهداشت و درمان، سامانه ای را ارائه دهد که از تقلب و کلاهبرداری جلوگیری کرده و با امنیت بسیار بالایی به فعالیت بپردازد. البته این تنها یکی از کاربرد های بلاکچین در حوزه بهداشت و سلامت است، ویژگی های دیگری نیز وجود دارد که در ادامه به طور کامل شرح داده ایم.

شفافیت زنجیره تامین

مانند هر حوزه دیگری، یکی از چالش های بزرگ در سراسر بخش های گوناگون مراقبت های بهداشتی، اطمینان از منشأ کالا های پزشکی برای تایید اصالت آن ها است. سیستمی که مبتنی بر بلاکچین باشد، این مشکل را برطرف می کند. زیرا مشتریان با استفاده از سیستمی که مبتنی بر بلاکچین باشد، می توانند کالا ها را با شفافیت بیشتری انتخاب کرده و از اصالت کالا ها اطمینان کامل داشته باشند. بلاکچین یک شبکه شفاف و مطمئن را ارائه می کند که از طریق قرار داد های هوشمند کار می کند. این امر برای بخش های مختلف صنعت بهداشت، به خصوص بازار دارو، از اولویت ها به شمار می رود. زیرا استفاده از دارو های تقلبی می تواند خسارت های جبران ناپذیری داشته باشد.
از سوی دیگر بلاکچین کاربرد زیادی در زنجیره تامین دارد. این امر برای دستگاه‌ های پزشکی از اهمیت بالایی برخوردار است. برای مثال، پلتفرم MediLedger، نمونه ای برجسته از پروتکل بلاکچین است که به شرکت ها در سراسر زنجیره تامین دارو های نسخه ای، امکان می دهد اصالت دارو ها و همچنین تاریخ انقضا و سایر اطلاعات مهم را تأیید کنند. در این پلتفرم هر شخص فعال برای استفاده از داده ها، باید مجوز داشته باشد که این امر امنیت را در سراسر شبکه ایجاد می کند.

پرونده الکترونیک سلامت

یکی دیگر از مشکلاتی که در صنعت بهداشت و درمان بسیار مشهود است، نامنظم بودن سوابق پزشکی است. درواقع پزشکان و کلینیک های ارائه دهنده خدمات پزشکی از سراسر جهان، همیشه با مشکل سازماندهی و ثبت تمامی اطلاعات و سوابق بیماران رو به رو بوده اند. به خصوص در بسیاری از موارد دیده می شود که پرونده سوابق درمانی یک فرد گم شده و یا ناقص است. بلاکچین می تواند این مشکل را نیز حل کند. درواقع بلاکچین یک پایگاه داده بزرگ است که نه تنها تمامی سوابق را ثبت می کند، بلکه زمانی که یک داده وارد شبکه بلاکچین شود، به هیچ عنوان امکان حذف و از بین بردن آن وجود نخواهد داشت. از همین روی تمامی سوابق پزشکی افراد به بهترین شکل حفظ شده و حتی این امر هزینه کمتری نسبت به روش های متمرکز و سنتی را در بر می گیرد. در سیستم های مبتنی بر بلاک چین، سوابق پزشکی هر بیمار یا شخصی که وارد شبکه بشود، از یک امضای دیجیتالی اختصاصی برخوردار است که هویت و تمام سوابق پزشکی فرد را نشان خواهد داد. پلتفرم Medicalchain، یکی از ارائه دهندگان این نوع خدمات است.

قرارداد های هوشمند برای بیمه

برخی از شرکت های فعال در زمینه تکنولوژی، سیستم‌ های مبتنی بر بلاکچین را ارائه می ‌کنند که مراقبت‌ های بهداشتی، مانند شرکت‌ های دارویی، OEM های تجهیزات پزشکی، عمده‌ فروشان، بیمه‌ گران می ‌توانند هویت خود را به عنوان سازمان تأیید کنند، جزئیات قرارداد را ثبت کنند و تراکنش‌ ها را ردیابی کنند. این نوع ارائه دهندگان خدمات مبتنی بر بلاکچین، فضایی فراتر از مدیریت زنجیره تامین را ایجاد می کنند تا شرکت های تجاری و ارائه دهندگان بیمه در بخش مراقبت های بهداشتی، بتوانند از طریق قرارداد های هوشمند، کاملا خودکار عمل کنند.
با به اشتراک گذاشتن قرارداد های دیجیتالی بین تولیدکنندگان، توزیع کنندگان و سازمان های مراقبت های بهداشتی که در دفتر کل بلاکچین وارد شده اند، به جای اینکه هر کاربر نسخه خاص خود را از قرارداد ها داشته باشد، می توانند به طور قابل توجهی اختلافات مربوط به ادعا های استرداد وجه پرداختی برای داروهای نسخه ای و سایر کالاها را کاهش دهند. همچنین قرارداد های هوشمند مشترک را می توان برای مدیریت قرارداد های بیمه پزشکی برای بیماران مورد استفاده قرار داد. پس از دیجیتالی شدن این داده ها و دسترسی آسان، ارائه دهندگان بیمه می توانند از تجزیه و تحلیل های پیشرفته تری برای بهینه سازی نتایج و هزینه های سلامت استفاده کنند.

تایید صلاحیت کادر پزشکی

مانند تایید اصالت کالا دارو و تجهیزات پزشکی، از فناوری بلاک چین می توان برای تایید یا تکذیب مدارک پزشکی نیز استفاده کرد. اساسا، فناوری بلاک چین می ‌تواند با هدف ردیابی تجربه متخصصان پزشکی، به کار گرفته شود. جایی که موسسات پزشکی و سازمان‌ های بهداشتی قابل اعتماد می ‌توانند اعتبار کارکنان خود را ثبت کنند و به نوبه خود، به تسهیل فرآیند استخدام برای سازمان‌ ها کمک کنند. پلتفرم ProCredEx، مستقر در ایالات متحده سیستم تأیید اعتبار پزشکی را با استفاده از پروتکل بلاک چین R3 Corda توسعه داده است.

امنیت اینترنت اشیا برای نظارت از راه دور

یکی از بزرگ ‌ترین مسائل در سلامت دیجیتال، اتخاذ راه‌ حل‌ های نظارت از راه دور است که در آن از انواع حسگرهایی که علائم حیاتی بیماران را اندازه ‌گیری می ‌کنند استفاده می ‌شود، تا به پزشکان مراقبت‌ های بهداشتی، دید بیشتری نسبت به سلامت بیماران داده شود و مراقبت‌ های پیشگیرانه ‌تر به عمل بیاید. اینترنت اشیاء می تواند در این زمینه بسیار مفید واقع شود. اما امنیت، یک مسئله بزرگ در زمینه بهداشت و اینترنت اشیاء است، از نظر اطمینان از خصوصی و امن بودن داده ‌های بیمار و اینکه برای ایجاد اطلاعات نادرست دستکاری نمی ‌شوند. فناوری بلاکچین می تواند به نظارت ایمن و از راه دور دستگاه های IoT، کمک شایانی کند.
به این شکل که، رمزنگاری بلاکچین تضمین می‌ کند که تنها طرف‌ های مجاز می ‌توانند به داده‌ های شخصی دسترسی داشته باشند، داده ‌هایی که به عنوان یک تابع هش منحصربه‌فرد در بلاک چین ذخیره می ‌شود. به همین ترتیب، هر گونه تغییر در داده ‌های منبع، یک تابع هش متفاوت ایجاد می‌کند و کاربر برای رمزگشایی تابع هش در داده های منبع، باید مجموعه خاصی از کلید های رمزنگاری را داشته باشد. در پی همین موضوع، هنگامی که داده های بیمار در دفتر کل بلاک چین به عنوان یک تابع هش ثبت می شود، دستکاری در آن تقریبا غیرممکن است، زیرا نیاز به دسترسی به تمام نسخه های ذخیره شده دارد. ماهیت غیرمتمرکز زنجیره بلوکی به این معنی است که دستگاه‌ های اینترنت اشیا می ‌توانند مستقیماً با یکدیگر تعامل داشته باشند، بدون اینکه از یک سرور متمرکز عبور کنند. این امر امکان قرار گرفتن داده ها در معرض حملات DDoS، را از بین برده و داده ها را به امن ترین شکل ممکن ذخیره می کند.

مزایای بلاکچین برای صنعت بهداشت و درمان

اگر بخواهیم یک دیدگاه کلی و مختصر از کاربرد ارز های دیجیتال و فناوری بلاکچین در بهداشت و درمان داشته باشیم، موارد زیر از مهم ترین ها در این زمینه به شمار می روند:

۱. ارائه شفافیت و اطمینان خاطر برای تمامی مصرف کنندگان
۲. کاهش هزینه های موجود در عرصه بهداشت و درمان
۳. تمرکز زدایی در صنعت بهداشت و درمان
۴. صدور گواهینامه سریع تر برای سازمان های مراقبت های بهداشتی در طول فرآیند استخدام
۵. ایجاد فرصتی برای مؤسسات پزشکی، بیمه ‌گران و ارائه‌ دهندگان مراقبت‌ های بهداشتی برای کسب درآمد از اطلاعات موجود خود در مورد کارکنان گذشته و فعلی
۶. تسهیل روند تحقیقات پزشکی
۷. افزایش امنیت داده های موجود در زمینه پزشکی

همانطور که مشاهده کردید، فناوری بلاکچین می تواند در زمینه خدمات پزشکی و درمانی بسیاری از چالش ها را حل کرده و سیستمی سازمان دهی شده و امن تر را به فعالان این عرصه هدیه بدهد. به همین دلیل، روز به روز آمار استفاده از سیستم های ارائه دهنده خدمات درمانی مبتنی بر بلاکچین، رو به افزایش بوده و بیماران و متخصصان بسیاری به سوی این فناوری می شتابند. صرافی تتر امیدوار است تا با این مقاله به خوبی ارتباط نزدیک میان ارز دیجیتال و بلاکچین در بهداشت و درمان را به شما نشان داده باشد.

برنامه‌های غیرمتمرکز (dApp)، برنامه‌های دیجیتالی هستند که به جای تکیه بر یک رایانه، بر روی شبکه بلاکچین رایانه اجرا می‌ شوند. از آنجایی که dApp غیرمتمرکز است، توسط یک موسسه کنترل نمی شود. مزایای dApps شامل محافظت از حریم خصوصی کاربر، عدم سانسور و انعطاف پذیری توسعه است. معایبش نیز شامل ناتوانی در مقیاس، چالش در توسعه رابط کاربری و دشواری تغییر کد است.

آشنایی با برنامه های غیرمتمرکز (dApps)

برنامه‌های وب استاندارد مانند Uber و Twitter بر روی سیستم‌های رایانه‌ای که متعلق به سازمان شما هستند اجرا می‌شوند و به شما کنترل کامل بر برنامه و عملکرد آن را ارائه می‌ دهند. ممکن است چندین کاربر در یک طرف وجود داشته باشد، اما قسمت پشتی توسط یک سازمان کنترل می شود DApp .ها می توانند روی شبکه‌های P2P یا شبکه‌های بلاکچین اجرا شوند. به عنوان مثال، Popcorn Time برنامه‌ ای است که روی رایانه‌ای اجرا می‌شود که بخشی از یک شبکه P2P است و به چندین شرکت‌ کننده اجازه می‌ دهد محتوا را به طور همزمان مصرف کنند، یا آن را اجرا کنند. در زمینه ارزهای دیجیتال، dApp در یک شبکه بلاکچین در یک محیط عمومی، منبع باز و غیرمتمرکز اجرا می شود و توسط یک موسسه کنترل نمی شود. به عنوان مثال، یک توسعه دهنده می‌تواند یک dApp مانند توییتر ایجاد کند و آن را در بلاکچین قرار دهد تا همه بتوانند پیام را منتشر کنند. پس از ارسال، هیچ کس، از جمله سازنده برنامه، نمی‌تواند پیام را حذف کند.

اتریوم dApp چیست؟

این برنامه های غیرمتمرکز هستند که با استفاده از پلتفرم اتریوم طراحی و ساخته شده اند. اتریوم dApp از قراردادهای هوشمند استفاده می‌کند. آن ها در شبکه اتریوم مستقر هستند و از پلتفرم بلاکچین برای ذخیره سازی داده‌ها استفاده می‌کنند.
تفاوت بین یک برنامه متمرکز و یک برنامه غیرمتمرکز چیست؟
برنامه‌های متمرکز متعلق به یک شرکت واحد هستند. نرم افزار کاربردی برنامه متمرکز بر روی یک یا چند سرور تحت مدیریت شرکت قرار دارد. کاربران با دانلود یک نسخه از برنامه و سپس ارسال و دریافت داده ها و از سرورهای شرکت با برنامه تعامل دارند. برنامه‌های غیرمتمرکز (همچنین به عنوان dApps یا dapps شناخته می شوند) در بلاکچین یا شبکه همتا به همتای رایانه شما اجرا می شوند. این به کاربران اجازه می‌دهد تا به جای اتکا به امتیازات مرکزی، تراکنش‌ها را مستقیماً با یکدیگر انجام دهند. کد منبع که قراردادهای هوشمند نامیده می شود، به کاربران اجازه می‌دهد تا تراکنش‌ها را بدون افشای اطلاعات شخصی خود انجام دهند.

برنامه‌های غیرمتمرکز (dApps) چیست و چگونه کار می‌کنند؟

برنامه‌های غیرمتمرکز یا dApps، برنامه‌های نرم‌افزاری هستند که از ارزهای دیجیتال پشتیبانی می‌‌کنند. کاربران از طریق پرداخت با ارزهای دیجیتال می‌توانند خدمات مختلف نرم‌افزاری مانند کیف پول دیجیتال یا بازی را دریافت کنند. برنامه‌های غیرمتمرکز و برنامه‌های سنتی از بسیاری جهات شبیه به هم هستند و خدماتی را ارائه می‌دهند؛ به عنوان مثال، راه‌اندازی یک شبکه اجتماعی، انجام معامله سهام یا انجام برخی وظایف دیگر. تفاوت اصلی بین این دو نوع برنامه در این است که dApps از فناوری بلاکچین استفاده می‌کند، که پایگاه داده‌ای است که هر تراکنش را که معمولاً روی یک شبکه کامپیوتری غیرمتمرکز اجرا می‌شود، ثبت می‌کند.
برای استفاده از dApp، کاربر مقداری ارز دیجیتال را برای فعال کردن یک قرارداد هوشمند می‌پردازد. (قرارداد هوشمند، نوعی قرارداد است که پس از برآورده شدن شرایط خاص به طور خودکار اجرا می‌شود.)

برنامه های غیرمتمرکز dApp محبوب کدامند؟

جذابیت گسترده dApps این است که به کاربران حریم خصوصی و امنیت بیشتری نسبت به برنامه‌های سنتی می‌دهد و مزایای ارزشمندی را برای کاربران فراهم می‌کند. برنامه‌های غیرمتمرکز ممکن است عملکردهای مختلفی را انجام دهند، اما اغلب بر روی چند حوزه مختلف تمرکز دارند.

صرافی‌های غیرمتمرکز: صرافی‌های غیرمتمرکز به مشتریان این امکان را می‌دهند تا ارزهای رمزنگاری شده یا NFT را بین یکدیگر معامله کنند.
پلتفرم‌های ییلد فارمینگ : یک پلتفرم ییلد فارمینگ به صاحب ارز دیجیتال این امکان را می‌دهد تا سودی را به عنوان بخشی از وام یا از ارائه نقدینگی در صرافی، در میان سایر ایده‌های درآمدزا، کسب کند.
کیف پول: کیف پول‌های رمزنگاری بسیار شبیه کیف پول آنالوگ عمل می‌کند و به صاحب ارز دیجیتال اجازه می‌دهد ارزهای دیجیتال را نگه دارد، خرج کند و یا دریافت کند. کیف پول‌های دیجیتال را می‌توان برای امضای تراکنش‌ها و مدیریت حساب‌های رمزنگاری خصوصی، از جمله ویژگی‌های دیگر، استفاده کرد.
گیمینگ: بازی‌ها شکل محبوب dApp هستند که به بازیکنان اجازه می‌دهند ارزهای مجازی کسب کنند و از آن استفاده کنند.
dAppsها همچنین ممکن است خدمات محبوب دیگری مانند برنامه‌های پیام ‌رسانی، رسانه‌های اجتماعی و پلتفرم‌های پخش ویدئو را از یک پلتفرم غیرمتمرکز بلاکچین ارائه دهد.
کاربردهای رایج برنامه‌های غیرمتمرکز dApp

کاربردهای رایج برنامه‌های غیرمتمرکز dApp

برنامه‌های غیرمتمرکز dApps برای تمرکززدایی و از بین بردن طیف وسیعی از عملکردها و برنامه‌ها توسعه یافته‌اند که شامل مواردی از قراردادهای مالی خوداجرا گرفته تا بازی‌های چند کاربره و پلتفرم‌های رسانه های اجتماعی می‌شوند. همچنین DApp ها برای تسهیل رای گیری و حاکمیت ایمن مبتنی بر بلاک‌چین توسعه یافته اند. برنامه‌های غیرمتمرکز همچنین می‌توانند در مرورگرهای وب ادغام شوند تا به عنوان افزونه‌هایی عمل کنند که می‌توانند به ارائه تبلیغات، ردیابی رفتار کاربران و درخواست کمک‌های مالی ارز دیجیتال کمک کنند.

چند نمونه از کاربردهای رایج dApps عبارتند از:

خدمات مالی: از dApps می‌توان برای تسهیل تراکنش های مالی همتا به همتا، مانند مبادله ارزها یا انتقال دارایی‌های دیجیتال استفاده کرد.
مدیریت زنجیره تامین: از dApps می‌توان برای ردیابی ارسال کالاها از طریق زنجیره تامین استفاده کرد و شفافیت و پاسخگویی را تضمین کرد.
تأیید هویت: dApps را می‌توان برای ذخیره ایمن و تأیید اطلاعات هویتی، مانند سیستم‌های رأی گیری استفاده کرد.
املاک و مستغلات: از برنامه‌های غیرمتمرکز می‌توان برای تسهیل خرید و فروش املاک و مستغلات به طور مستقیم بین خریدار و فروشنده، و همچنین ردیابی مالکیت دارایی و اسناد مرتبط مانند اسناد، استفاده کرد.
مراقبت‌های پزشکی و بهداشتی: از dApps می‌توان برای ذخیره و ردیابی سوابق مراقبت‌های پزشکی و همچنین برای تسهیل ارتباط و همکاری متخصصان و پزشکان استفاده کرد.
آموزش: از dApps می توان برای ایجاد پلتفرم های یادگیری غیرمتمرکز استفاده کرد که به دانش آموزان و معلمان اجازه می دهد بدون نیاز به واسطه مستقیماً با یکدیگر تعامل و همکاری کنند.
رسانه‌های اجتماعی: از dApps می‌توان برای ایجاد پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی غیرمتمرکز استفاده کرد که به کاربران اجازه می‌دهد بدون نیاز به یک مرجع مرکزی، محتوا‌های مختلف را به اشتراک بگذارند.
بازارهای پیش بینی کننده: از برنامه‌های غیرمتمرکز می‌توان برای ایجاد پلتفرم‌های غیرمتمرکز برای بازارهای پیش بینی کننده استفاده کرد و به کاربران این امکان را می‌دهد تا در موضوعات مختلف وضعیت بازار را پیش بینی کرده و از این طریق پاداش دریافت کنند.

معایب dApps چیست؟

در حالی که dApps ممکن است بسیاری از سرویس‌ها یا پلتفرم‌های محبوب را برای کاربران ایجاد کند، اما دارای معایب و محدودیت‌هایی نیز می‌باشد که در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره کرده‌ایم.

کدنویسی نامعتبر: یکی از بزرگترین مشکلات dApps خود کدنویسی به ویژه در مورد قراردادهای هوشمند است. اگر برای سرویس خاصی هزینه‌ای می‌پردازید، ممکن است خدمات مربوطه را دریافت نکنید.
هزینه بر: استفاده از dApps ممکن است پرهزینه باشد. اگر از یک کیف پول برای ارسال ارز دیجیتال استفاده می‌کنید، ممکن است هزینه زیادی برای ارسال آن به همراه داشته باشد و این هزینه ممکن است بسته به اینکه دقیقاً چه زمانی به دنبال استفاده از این سرویس هستید، تغییر کند.
فعالیت غیرقانونی را فعال می‌کند: یکی از موارد عمده استفاده از ارزهای دیجیتال، فعال کردن پرداخت برای کالاها و خدمات غیرقانونی یا تسهیل پولشویی است.
هیچ تضمینی در مورد معاملات سودآور وجود ندارد: یک dApp ممکن است تجارت در دارایی‌های مجازی یا ارزهای دیجیتال را فعال کند، اما این به تنهایی آنها را به یک تجارت سودآور تبدیل نمی‌کند. به عنوان کاربر، باید تصمیم بگیرید که آیا استفاده از dApp برای تجارت یا وام دادن به ارز دیجیتال منطقی است یا خیر.
مسائل امنیتی: یک قرارداد هوشمند با کدگذاری ضعیف نیز می‌تواند کاربران را در معرض ضرر مالی قرار دهد. هکرها به طور فزاینده‌ای قراردادهای هوشمند را هدف قرار داده‌اند زیرا در صورت موفقیت، سود بالقوه‌ای خواهند داشت.

روش‌های کلاهبرداری از dAppها

انواع مختلفی از کلاهبرداری وجود دارد که از طریق برنامه های غیرمتمرکز (dApps) انجام شده است. طرح‌های پونزی، که در آن به سرمایه‌گذاران قبلی با استفاده از سرمایه سرمایه‌گذاران جدیدتر پرداخت می‌شود، در dApps وجود دارد. عرضه اولیه سکه‌های جعلی (ICO) همچنین برای جمع آوری سرمایه برای توسعه یک ارز دیجیتال یا dApp جدید استفاده شده است، اما در واقع برای سرقت پول سرمایه گذاران بدون توسعه یک محصول واقعی طراحی شده است.
حملات فیشینگ، که از وب‌سایت‌ها یا ایمیل‌های جعلی برای فریب دادن افراد برای افشای اطلاعات حساس استفاده می‌کنند، در dApps نیز دیده شده‌اند. علاوه بر این، برخی از dApp ها برای توزیع بدافزار استفاده شده‌اند که می توانند دستگاه‌های کاربران را به خطر بیندازند و اطلاعات حساس را به سرقت ببرند. برای کاربران مهم است که هنگام تعامل با dApps محتاط باشند و دقت لازم را انجام دهند، زیرا ماهیت غیرمتمرکز این برنامه‌ها می‌تواند ردیابی یا پاسخگویی مجرمان را دشوار کند.

امور مالی غیرمتمرکز (DeFi) یک فناوری مالی در حال ظهور است که بر اساس دفتر کل توزیع شده ایمن مشابه آنچه توسط ارزهای دیجیتال استفاده می شود، است. این سیستم، کنترل بانک ها و موسسات را بر پول، محصولات مالی و خدمات مالی حذف می کند. برخی از جذابیت های کلیدی DeFi برای بسیاری از مصرف کنندگان عبارتند از، کارمزد بانک ها و سایر شرکت های مالی برای استفاده از خدمات آن ها را حذف می کند، پول را به جای نگهداری در بانک در یک کیف پول دیجیتال امن نگهداری می کند، هر کسی با اتصال به اینترنت می تواند بدون تایید از آن استفاده کند و وجوه را در چند ثانیه و چند دقیقه انتقال دهد. امور مالی غیرمتمرکز یا DeFi از فناوری های نوظهور برای حذف اشخاص ثالث در تراکنش های مالی استفاده می کند.
اجزای DeFi عبارتند از استیبل کوین ها، نرم افزارها و سخت افزار هایی که امکان توسعه اپلیکیشن را فراهم می کنند. زیرساخت های DeFi و مقررات آن هنوز در دست توسعه و بحث هستند.

آشنایی با امور مالی غیرمتمرکز یا دیفای

برای درک امور مالی غیرمتمرکز و نحوه عملکرد آن، بهتر است ابتدا درباره ی امور مالی متمرکز بدانید. در امور مالی متمرکز، پول شما در دست بانک ها است، که هدف اصلی آن ها کسب درآمد است. سیستم مالی، مملو از اشخاص ثالث است که جابجایی پول بین طرفین را تسهیل می‌کنند و هر کدام برای استفاده از خدمات خود هزینه دریافت می‌کنند. تمام معاملات مالی دیگر نیز هزینه دارد. درخواست وام ممکن است چند روز طول بکشد تا تأیید شود. در صورت مسافرت حتی ممکن است نتوانید از خدمات یک بانک استفاده کنید. دو مورد از اهداف DeFi نیز کاهش زمان تراکنش و افزایش دسترسی به خدمات مالی است.
امور مالی غیر متمرکز با اجازه دادن به افراد، بازرگانان و کسب‌ و کار ها برای انجام تراکنش‌ های مالی از طریق فناوری نو ظهور، واسطه‌ها را قطع می‌کند. این امر از طریق شبکه های مالی همتا به همتا که از پروتکل های امنیتی، اتصال، نرم افزار و پیشرفت های سخت افزاری استفاده می کنند، به دست می آید. از هر جایی که به اینترنت متصل هستید، می‌توانید با استفاده از نرم‌ افزاری که اقدامات مالی را در پایگاه‌ های داده مالی توزیع‌شده ثبت و تأیید می‌ کند، قرض بدهید، تجارت کنید و وام بگیرید. یک پایگاه داده توزیع شده را می توان در چندین مکان مشاهده کرد. داده‌ها را از همه کاربران جمع‌ آوری می‌ کند و از مکانیزم اجماع برای تأیید آن استفاده می‌ کند.
امور مالی غیرمتمرکز از این فناوری برای حذف مدل‌ های مالی متمرکز استفاده می‌کند و به هر کسی اجازه می‌ دهد از خدمات مالی در هر مکانی استفاده کند، صرف نظر از اینکه چه کسی یا کجاست. در دیفای ممکن است نام شما روی تراکنش‌های شما نباشد، اما توسط نهادهایی که دسترسی دارند قابل ردیابی هستند. این نهادها ممکن است دولت‌ها، سازمان‌های مجری قانون یا سایر نهاد هایی باشند که برای حمایت از منافع مالی افراد وجود دارند.

دیفای چگونه کار می کند؟

امور مالی غیرمتمرکز یا دیفای از فناوری بلاک چینی استفاده می کند که ارزهای دیجیتال از آن استفاده می کنند. بلاک چین یک پایگاه داده یا دفتر کل توزیع شده امن است. برنامه هایی به نام dApps برای مدیریت تراکنش ها و اجرای بلاک چین استفاده می شود. در بلاک چین، تراکنش ها در بلوک ها ثبت می شوند و سپس توسط سایر کاربران تایید می شوند. اگر این تایید کننده ها با یک تراکنش موافقت کنند، بلوک بسته و رمزگذاری می شود. بلوک دیگری ایجاد می شود که حاوی اطلاعات مربوط به بلوک قبلی است. بلوک ها از طریق اطلاعات هر بلوک قبلی “زنجیره” می شوند و نام زنجیره ای از بلوک ها را به آن می دهند. اطلاعات بلوک های قبلی را نمی توان بدون تأثیر بر بلوک های بعدی تغییر داد، بنابراین راهی برای تغییر زنجیره ای از بلوک ها وجود ندارد. این مفهوم همراه با سایر پروتکل های امنیتی، ماهیت امن یک بلاک چین را فراهم می کند.

محصولات مالی DeFi

تراکنش های مالی همتا به همتا (P2P) یکی از مقدمات اصلی پشت DeFi است. تراکنش P2P DeFi جایی است که دو طرف توافق می کنند که ارز های دیجیتال را برای کالا ها یا خدمات بدون دخالت شخص ثالث مبادله کنند. برای درک کامل این موضوع، نحوه دریافت وام در امور مالی متمرکز را در نظر بگیرید. شما باید به بانک یا وام دهنده دیگری بروید و برای آن درخواست دهید. در صورت تایید، برای امتیاز استفاده از خدمات آن وام دهنده، بهره و هزینه خدمات پرداخت می کنید. وام دهی همتا به همتا تحت DeFi به این معنی نیست که هیچ بهره یا کارمزدی وجود نخواهد داشت. با این حال، به این معنی است که شما گزینه های بیشتری خواهید داشت زیرا وام دهنده می تواند در هر نقطه از جهان باشد.
در DeFi، از برنامه مالی غیرمتمرکز خود (dApp) برای وارد کردن نیازهای استقراضی خود استفاده می کنید و یک الگوریتم شما را با همتایان خود مطابقت می دهد که نیازهای شما را برآورده می کنند. سپس باید با یکی از شرایط وام دهنده موافقت کنید و وام خود را دریافت کنید. تراکنش شما در بلاک چین ثبت می شود. وام خود را پس از تأیید مکانیسم اجماع دریافت می کنید. سپس وام دهنده می تواند در فواصل زمانی توافق شده شروع به جمع آوری پرداخت ها از شما کند. هنگامی که پرداختی را از طریق dApp خود انجام می دهید، همان فرآیند را در بلاک چین دنبال می کنید. سپس وجوه به وام دهنده منتقل می شود. علاوه بر آن، DeFi برای استفاده از ارزهای دیجیتال برای تراکنش ها طراحی شده است. این فناوری هنوز در حال توسعه است، بنابراین تعیین دقیق نحوه پیاده سازی ارز های رمزنگاری شده موجود دشوار است. بیشتر این مفهوم حول محور استیبل کوین می چرخد، یک ارز رمز پایه که توسط یک نهاد حمایت می شود یا به یک ارز فیات مانند دلار متصل است.

ارزش کل قفل شده در DeFi چیست؟

مجموع ارزش قفل شده (TVL) مجموع همه ارز های رمزنگاری شده، قرض گرفته شده، ادغام شده یا برای سایر اقدامات مالی در سراسر DeFi استفاده می شود.همچنین می تواند مجموع ارز های رمزنگاری شده خاص مورد استفاده برای فعالیت های مالی مانند اتر یا بیت کوین را نشان دهد.

اوراکل های بلاک چین خدمات شخص ثالثی هستند که قرارداد های هوشمند را با اطلاعات خارجی ارائه می کنند. آن ها به عنوان پل بین بلاک چین و دنیای خارج عمل می کنند.
بلاک چین ها و قراردادهای هوشمند نمی توانند به داده های خارج از زنجیره (داده هایی که خارج از شبکه هستند) دسترسی داشته باشند. با این حال، برای بسیاری از قرارداد ها، داشتن اطلاعات مرتبط از دنیای خارج برای اجرای قرارداد حیاتی است.
اینجا جایی است که اوراکل های بلاک چین وارد عمل می شوند زیرا پیوندی بین داده های درون زنجیره ای و خارج از زنجیره ایجاد می کنند. اوراکل ها در اکوسیستم بلاک چین حیاتی هستند زیرا دامنه ای را که قرارداد های هوشمند می توانند در آن عمل کنند گسترش می دهند. بدون اوراکل های بلاک چین، قراردادهای هوشمند کاربرد بسیار محدودی خواهند داشت، زیرا آن ها فقط به داده های درون شبکه خود دسترسی خواهند داشت. توجه به این نکته مهم است که اوراکل، بلاک چین خود منبع داده نیست، بلکه لایه ای است که منابع داده خارجی را پرس و جو، تأیید و احراز هویت می کند و سپس آن اطلاعات را منتقل می کند. داده‌های ارسال شده توسط اوراکل‌ها به شکل‌های مختلفی ارائه می‌شوند: اطلاعات قیمت، تکمیل موفقیت‌آمیز پرداخت، یا دمای اندازه‌گیری شده توسط حسگر. برای فراخوانی داده از دنیای خارج، باید قرارداد هوشمند فراخوانی شود و منابع شبکه مصرف شود. برخی اوراکل ها همچنین این توانایی را دارند که نه تنها اطلاعات را به قراردادهای هوشمند منتقل کنند، بلکه آن را به منابع خارجی نیز ارسال کنند. اوراکل‌ها انواع مختلفی دارند و نحوه عملکرد یک اوراکل بلاک‌ چین کاملاً به چیزی که برای آن طراحی شده است بستگی دارد.

انواع مختلف اوراکل های بلاک چین چیست؟

اوراکل های بلاک چین را می توان بر اساس تعدادی از کیفیت های مختلف طبقه بندی کرد:
منبع: آیا داده ها از نرم افزار یا سخت افزار منشاء می گیرند؟
جهت اطلاعات: ورودی یا خروجی؟
اعتماد: متمرکز است یا غیرمتمرکز؟
یک اوراکل می تواند به چند دسته تقسیم شود. به عنوان مثال، اوراکلی که اطلاعات را از وب سایت شرکت به دست می آورد، یک اوراکل نرم افزاری با ورودی متمرکز است.

اوراکل های نرم افزاری

اوراکل های نرم افزاری با منابع اطلاعاتی آنلاین تعامل دارند و آن ها را به زنجیره بلوکی منتقل می کنند.این اطلاعات می‌تواند از پایگاه‌ های اطلاعاتی آنلاین، سرور ها، وب‌ سایت‌ ها و اساساً هر منبع داده در وب باشد. این واقعیت که اوراکل‌ های نرم‌ افزاری به اینترنت متصل هستند نه تنها به آن ها اجازه می‌دهد تا اطلاعات قراردادهای هوشمند را تامین کنند، بلکه می‌ توانند آن اطلاعات را در زمان واقعی انتقال دهند. این ویژگی آن ها را به یکی از رایج ترین انواع اوراکل های بلاک چین تبدیل می کند. اطلاعاتی که معمولاً توسط اوراکل‌ های نرم‌ افزاری ارائه می‌ شوند ممکن است شامل نرخ ارز، قیمت دارایی دیجیتال یا اطلاعات پرواز لحظه‌ ای باشد.

اوراکل های سخت افزاری

برخی از قرارداد های هوشمند باید با دنیای واقعی تعامل داشته باشند. اوراکل های سخت افزاری برای به دست آوردن اطلاعات از دنیای فیزیکی و در دسترس قرار دادن آن طراحی شده اند. چنین اطلاعاتی می تواند از حسگر های الکترونیکی، اسکنر بارکد و سایر دستگاه های خواندن اطلاعات منتقل شود. اوراکل سخت‌ افزاری اساساً رویداد های دنیای واقعی را به مقادیر دیجیتالی تبدیل می‌ کند که با استفاده از قرارداد های هوشمند قابل درک است. نمونه ای از این می تواند سنسوری باشد که بررسی می کند کامیون حامل کالا به اسکله بارگیری رسیده است یا خیر. انجام این کار اطلاعات را به یک قرارداد هوشمند منتقل می کند که سپس می تواند تصمیمات را بر اساس آن اجرا کند.

اوراکل های ورودی و خروجی

اوراکل های ورودی اطلاعات را از منابع خارجی به قرارداد های هوشمند منتقل می کنند، در حالی که اوراکل های خروجی اطلاعات قرارداد های هوشمند را به دنیای خارج ارسال می کنند. اگر وجوه به یک آدرس واریز شود، قرارداد هوشمند این اطلاعات را از طریق یک اوراکل خروجی به مکانیزمی می‌فرستد که قفل هوشمند را باز می‌کند.

اوراکل های متمرکز و غیرمتمرکز

اوراکل متمرکز توسط یک نهاد واحد کنترل می شود و تنها ارائه دهنده اطلاعات قرارداد هوشمند است. استفاده از تنها یک منبع اطلاعاتی می تواند مخاطره آمیز باشد؛ اثربخشی قرارداد کاملاً به نهادی بستگی دارد که اوراکل را کنترل می کند. همچنین، هر گونه دخالت بد خواهانه، تأثیر مستقیمی بر قرارداد هوشمند خواهد داشت. مشکل اصلی اوراکل های متمرکز وجود یک نقطه شکست واحد است که باعث می شود قرارداد ها در برابر آسیب پذیری ها و حملات مقاومت کمتری داشته باشند. اوراکل های غیرمتمرکز برخی از اهداف مشابه با بلاک چین های عمومی را دارند؛ آن ها قابلیت اطمینان اطلاعات ارائه شده به قرارداد های هوشمند را با اتکا نکردن به یک منبع حقیقت افزایش می دهند. قرارداد هوشمند برای تعیین اعتبار و صحت داده‌ها با چندین اوراکل مشورت می‌کند. به همین دلیل است که اوراکل های غیرمتمرکز را می توان اوراکل های اجماع نیز نامید. برخی از پروژه های بلاک چین خدمات غیرمتمرکز اوراکل را به سایر بلاک چین ها ارائه می دهند. اوراکل های غیر متمرکز همچنین می توانند در بازارهای پیش بینی مفید باشند، جایی که اعتبار یک نتیجه خاص را می توان با اجماع اجتماعی تأیید کرد. در حالی که هدف اوراکل‌ های غیرمتمرکز دستیابی به عدم اعتماد است، مهم است که توجه داشته باشید که مانند شبکه‌ های بلاک چین غیر متمرکز، اوراکل‌های غیرم تمرکز اعتماد را به طور کامل از بین نمی‌برند، بلکه آن را در بسیاری از شرکت‌کنندگان پخش می‌کنند.

اوراکل های خاص قرارداد

اوراکل مخصوص قرارداد، اوراکلی است که برای استفاده توسط یک قرارداد هوشمند طراحی شده است. این بدان معنی است که اگر کسی بخواهد چندین قرارداد هوشمند را پیاده سازی کند، باید تعداد متناسبی از اوراکل های خاص قرارداد ایجاد شود. نگهداری این نوع اوراکل بسیار کند و پر هزینه است. شرکت هایی که می خواهند داده ها را از منابع مختلف استخراج کنند ممکن است این رویکرد را بسیار غیر عملی ببینند. از سوی دیگر، از آن جایی که اوراکل های قراردادی خاص را می توان از ابتدا برای ارائه یک مورد خاص طراحی کرد، توسعه دهندگان انعطاف پذیری زیادی برای تطبیق آن ها با نیازهای خاص دارند.

اوراکل های انسانی

گاهی افراد با دانش تخصصی در یک زمینه خاص نیز می توانند به عنوان اوراکل خدمت کنند. آن ها می توانند صحت اطلاعات را از منابع مختلف تحقیق و تأیید کنند و آن اطلاعات را به قراردادهای هوشمند ترجمه کنند. از آن جایی که اوراکل های انسانی می توانند هویت شما را با استفاده از رمزنگاری تأیید کنند، احتمال اینکه یک کلاهبردار هویت شما را جعل کند و داده های فاسد ارائه دهد نسبتاً کم است.

اوراکل و قرارداد هوشمند

از آن جایی که قرارداد های هوشمند تصمیمات را بر اساس داده های ارائه شده توسط اوراکل ها اجرا می کنند، کلید یک اکوسیستم بلاک چین سالم هستند. چالش اصلی طراحی اوراکل این است که اگر اوراکل به خطر بیفتد، قرارداد هوشمند وابسته به آن نیز به خطر می افتد. این امر اغلب به عنوان مشکل اوراکل نامیده می شود. از سوی دیگر اوراکل ها بخشی از اجماع اصلی بلاک چین نیستند، متأسفانه بخشی از مکانیسم های امنیتی که بلاک چین های عمومی می توانند ارائه کنند نیستند.تضاد اعتماد بین اوراکل های شخص ثالث و اجرای غیرقابل اعتماد قرارداد های هوشمند همچنان یک مسئله حل نشده باقی مانده است. حملات Man-in-the-Middle همچنین می تواند یک تهدید باشد، جایی که یک عامل مخرب به جریان داده بین اوراکل ها و قرارداد دسترسی پیدا می کند و داده ها را اصلاح یا جعل می کند.

گره یا نود بخشی از ارز دیجیتال است که برای کارکرد بیشتر توکن های محبوب مانند بیت کوین یا دوج کوین مورد نیاز است. این یک بخش اساسی از شبکه بلاک چین است، که دفتر کل غیر متمرکز است و برای حفظ یک ارز دیجیتال استفاده می شود. مشارکت تعداد بیشتری از مردم در بازار ارز های رمزنگاری شده، تمایل آن ها را برای یادگیری نحوه عملکرد سیستم ایجاد می کند. این امر برای هر بخش صادق است، اما جدید بودن ارزهای رمزنگاری شده نیز کنجکاوی ایجاد می کند. نود، اصطلاح منحصر به ارز دیجیتال نیست و به طور گسترده در خارج از آن استفاده می شود. با این حال، یک گره، در دنیای ارز های مجازی، کامپیوتری است که به یک شبکه ارز دیجیتال متصل است و می تواند عملکرد های خاصی مانند ایجاد، دریافت یا ارسال اطلاعات را انجام دهد. توضیح ممکن است بسته به پروتکل متفاوت باشد. برای مثال، یک شبکه مقیم ممکن است شامل یک سرور فایل، سه لپ‌ تاپ و یک دستگاه فاکس باشد. در این مورد، شبکه دارای پنج گره است که هر گره مجهز به یک آدرس منحصر به فرد برای شناسایی آن هاست.

نود یا گره در بلاک چین چیست؟

اصطلاح «گره» عمدتاً در ارتباط با بلاک چین، یک دفتر کل دیجیتال غیر متمرکز استفاده می‌ شود که تمام تراکنش‌ های ارز های دیجیتال را ثبت می‌ کند و اطلاعات را از طریق یک دستگاه متصل در دسترس همه قرار می‌ دهد.این بدان معناست که هر تراکنش باید ثبت شود و به تعدادی از دستگاه های متصل توزیع شود. به این وسایل گره می گویند. این گره ها در داخل شبکه با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند و اطلاعات مربوط به تراکنش ها و بلوک های جدید را انتقال می دهند.
این یک جزء حیاتی از زیرساخت بلاک چین است. به حفظ امنیت و به یکپارچگی شبکه کمک می کند. هدف اصلی یک گره بلاک چین نیز تأیید هر دسته از تراکنش های شبکه است که بلوک نامیده می شود. هر گره با یک شناسه منحصر به فرد از سایر گره ها متمایز می شود.

انواع نودها چیست؟

اساساً دو نوع نود وجود دارد: فول نود، لایتینگ نود و نود استخراج کننده .

فول نود:
گره های کامل پشتیبانی و امنیت شبکه را تامین می کنند. این گره ها کل تاریخچه یک بلاک چین را برای رعایت و اجرای قوانین آن دانلود می کنند. اگر یک گره مستقیماً به شبکه بلاک چین متصل باشد و تمام قوانین و مقررات شبکه را بپذیرد، به آن گره کامل یا فول نود می گویند. وجود گره های کامل بیشتر به معنای امنیت بیشتر شبکه است زیرا گره های کامل وظایف مختلفی از جمله ذخیره همه بلاک ها و تراکنش ها را دارند و در واقع تراکنش ها را با نسخه اصلی مطابقت می دهند تا ناهماهنگی و نقض قوانین رخ ندهد. از وظایف گره های کامل می توان به تایید تراکنش ها و افزایش سرعت شبکه اشاره کرد. اما نکته جالب این است که فول نود ها در شبکه ارز های دیجیتال نقش حیاتی دارند، زیرا اگر قرار است تغییری در شبکه ایجاد شود، ۵۱ درصد از فول نود ها باید با آن موافقت کنند. همچنین، اگر گره های کامل با یکدیگر مخالف باشند، راه خود را می روند! در چنین شرایطی هارد فورک اتفاق می افتد.

لایتینگ نود:
هر کاربر شبکه یک گره سبک است و برای مشارکت باید به یک گره کامل متصل شود. بسیاری از داوطلبان در تلاش برای کمک به اکوسیستم بیت کوین، گره های کامل بیت کوین را اجرا می کنند. در حال حاضر، تقریباً ۱۲۱۳۰ گره عمومی در شبکه بیت کوین در حال اجرا هستند. به غیر از گره های عمومی، گره های پنهان زیادی وجود دارد. این گره ها معمولاً پشت فایروال اجرا می شوند. این نوع گره ها برای ارتباط بین کاربران خارج از شبکه هستند و با این کار سرعت شبکه را بسیار افزایش می دهند. همچنین کارمزد این گره ها بسیار کم است. در واقع نحوه کار این گره ها به این صورت است که با ایجاد بستر پرداخت بین دو کاربر، حجم تراکنش های شبکه را کاهش می دهند. گره های لایتنینگ سعی می کنند تراکنش ها را با سریع ترین سرعت و کمترین کارمزد ثبت کنند.

نود استخراج کننده:
این ماینر ها به عنوان گره ها طبقه بندی می شوند. ماینر می تواند به تنهایی (فقط ماینر) یا به صورت گروهی (استخر ماینینگ) کار کند. یک ماینر تنها از گره کامل خود استفاده می کند. وظیفه گره های ماینینگ تایید تراکنش های شناور است. این گره ها برای استخراج یک بلاک جدید نیازی به دانستن تمام اطلاعات موجود در شبکه نیست، بلکه تنها با دانستن اطلاعات بلاک قبلی می توانند تراکنش را تایید و یک بلاک جدید استخراج کنند. افرادی که قصد استخراج جداگانه دارند باید گره کامل را فعال کرده و از نسخه کامل بلاک چین استفاده کنند.

قراردادهای هوشمند برنامه های رایانه ای هستند که در شبکه بلاک چین میزبانی و اجرا می شوند. هر قرارداد هوشمند شامل یک بند است که مجموعه‌ای از شرایط از پیش تعیین‌شده را تعریف می‌کند که در صورت تحقق، نتیجه‌ای ایجاد می‌کند. قراردادهای هوشمند با اجرای بر روی یک بلاک چین غیرمتمرکز به جای یک سرور متمرکز، به چندین طرف اجازه می دهد تا به یک نتیجه مشترک به شیوه ای دقیق، به موقع و بدون اثبات دست یابند. قراردادهای هوشمند یک زیرساخت قوی برای اتوماسیون هستند زیرا توسط یک مدیر مرکزی کنترل نمی‌شوند و در برابر یک حمله توسط یک موجود مخرب آسیب‌پذیر نیستند. هنگامی که برای قراردادهای دیجیتال چند طرفه اعمال می شود، پیاده سازی قراردادهای هوشمند می تواند ریسک طرف مقابل را کاهش دهد، کارایی را افزایش دهد، هزینه ها را کاهش دهد و سطوح جدیدی از شفافیت را برای پردازش فراهم کند.

تاریخچه قرارداد های هوشمند

قرارداد هوشمند اولین بار توسط دانشمند آمریکایی نیک سابو در سال ۱۹۹۴ ایجاد شد. او در نوشته های خود تعریف گسترده ای از قرارداد هوشمند به شرح زیر ارائه کرد: “پروتکل رایانه ای که الزامات قرارداد را برآورده می کند.
اگرچه مفهوم کلی قراردادهای هوشمند را می‌توان در سیستم‌هایی مانند دستگاه‌های فروش خودکار پیدا کرد (برای مثال، کدهای خاص منجر به فشار مورد انتظار می‌شوند)، زنجیره‌های بلوکی اساس قراردادهای هوشمند را تشکیل داده‌اند – ذهنی که دیجیتال، بدون مدرک و بدون مجوز است.معرفی بلاک چین بیت کوین در سال ۲۰۰۹ احتمالاً از اولین پروتکل قرارداد هوشمند پشتیبانی کرد – شرایطی را تنظیم کرد که برای انتقال بیت کوین بین کاربران در شبکه باید رعایت شود. این شرایط شامل امضای کاربر تراکنش با کلید خصوصی صحیحی است که با آدرس عمومی وی مطابقت دارد (مشابه رمز عبور مرتبط با یک حساب خصوصی) و کاربر دارای بودجه کافی برای پوشش تراکنش است.
سپس بلاک چین بیت کوین برای ارائه نوع عمده دیگری از قراردادهای هوشمند به نام تراکنش های چند امضایی در سال 2012 تکامل یافت. تراکنش‌های Multisig به یک شخص مشخص (کلید عمومی) نیاز دارند تا تراکنش را با کلید خصوصی خود قبل از معتبر دانستن آن امضا کند. با کاهش نقاط شکست مانند کلیدهای خصوصی دزدیده شده یا گم شده، امنیت وجوه کاربران را افزایش می دهد.

قرارداد هوشمند Multisig در بیت کوین

یک سیستم ساده برای تراکنش های چند علامتی در بلاک چین بیت کوین که برای امضای تراکنش قبل از اینکه معتبر تلقی شود، به ۲ کلید از ۳ کلید خصوصی نیاز دارد.
طی چند سال آینده، بلاک چین شروع به آزمایش الزامات برنامه نویسی جدید (به نام کدهای عملیات یا کدهای عملیاتی) کرد. با این حال، گام بزرگ بعدی در قراردادهای هوشمند با انتشار کاغذ سفید اتریوم توسط ویتالیک بوترین در سال ۲۰۱۳ انجام شد. در سال ۲۰۱۵، اتریوم به عنوان نوع جدیدی از بلاک چین به عنوان قراردادهای هوشمند قابل برنامه ریزی راه اندازی شد. به جای اینکه بلاک چین با اجرای یک قرارداد هوشمند واحد یا ارائه تعداد محدودی کدهای عملیاتی به طور کارآمد عمل کند، بلاک چین قرارداد هوشمند اتریوم یک «کامپیوتر جهانی» ارائه کرد که می‌توانست قراردادهای هوشمند مستقل را به موقع اجرا کند.
قرارداد هوشمند یک برنامه اثبات بلوک با منطق زیر است: “اگر رویداد x رخ داد، رویداد را اجرا کنید.” یک قرارداد هوشمند می‌تواند الزامات مختلفی داشته باشد و یک برنامه کاربردی می‌تواند قراردادهای هوشمند مختلفی برای پشتیبانی از مجموعه‌ای از فرآیندهای به هم پیوسته داشته باشد. همچنین بسیاری از زبان‌های قرارداد هوشمند برای برنامه‌نویسی وجود دارد که Solidity Ethereum محبوب‌ترین آنهاست.

مزایای قرارداد هوشمند

بیشتر قراردادهای دیجیتال سنتی شامل دو طرف است که یکدیگر را نمی شناسند و این خطر را ایجاد می کند که شرکت کنندگان به تعهدات خود عمل نکنند.برای مقابله با ریسک طرف مقابل، قراردادهای دیجیتال اغلب توسط موسسات متمرکز و بزرگتر مانند بانک ها میزبانی و اجرا می شوند که می توانند شرایط قرارداد را اجرا کنند. این قراردادهای دیجیتال می تواند بین یک کاربر و یک شرکت بزرگ یا با یک شرکت بزرگ که به عنوان یک واسطه قابل اعتماد بین دو کاربر عمل می کند، باشد. در حالی که این حرکت اجازه می دهد تا بسیاری از قراردادها وجود داشته باشند که چنین خطراتی را به همراه نداشته باشند، موقعیتی را ایجاد می کند که موسسات بزرگتر و متمرکزتر می توانند تأثیر نامتقارن بر قراردادها داشته باشند.

قراردادهای هوشمند چگونه کار می‌کنند؟

اسمارت کانترکت یک نوع برنامه است که منطق و اصول یک بیزینس را به شکل رمزنگاری در می‌آورد و در یک ماشین مجازی اختصاصی (Virtual Machine) تعبیه شده در یک بلاکچین اجرا میشود.
مرحله ۱: تیم‌های بیزینس با توسعه دهندگان همکاری می‌کنند تا معیارهای خود را برای عملکرد مطلوب قرارداد هوشمند در پاسخ به رویدادها یا شرایط خاص تعریف کنند.
مرحله ۲: مجوز پرداخت یا رسید حمل و نقل نمونه‌هایی از یک شرایط ساده در قراردادهای هوشمند هستند.
مرحله ۳: عملیات پیچیده‌ تر، مانند تعیین قیمت یک ابزار مالی مشتقه، یا آزاد کردن خودکار پرداخت بیمه، ممکن است با استفاده از کدنویسی‌های پیچیده‌تر رمزگذاری شوند.
مرحله ۴: سپس توسعه دهندگان از یک پلتفرم قرارداد هوشمند برای ساختن و آزمایش منطق (کدها) استفاده می‌کنند. پس از نوشتن برنامه، قرارداد هوشمند برای گذراندن تست‌ های امنیتی به یک تیم مستقل ارسال می‌ شود.
مرحله ۵: می‌توان از یک کارشناس داخلی یا یک شرکت متخصص برای بررسی امنیت قراردادهای هوشمند استفاده کرد.
مرحله ۶: سپس قرارداد بر روی یک بلاک چین یا دیگر زیرساخت‌ های دفتر کل توزیع شده پیاده‌سازی می‌شود.
مرحله ۷: قرارداد هوشمند طوری طراحی شده است که اطلاعات به‌روزرسانی‌ شده را از یک «اوراکل» که در عمل یک منبع داده امن است، دریافت کند.
مرحله ۸: هنگامی که قرارداد هوشمند اطلاعات لازم را از یک یا چند اوراکل به دست آورد، اجرا می‌شود.